21 grudnia

wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Florentyn Pérez Romero, kapłan i męczennik z III Zakonu Regularnego (1902-1936). Urodził się w 14 III 1902 r. w Valdecuenca koło Albarracin (Hiszpania) jako syn Franciszka i Ignacji, którzy zaraz po jego urodzeniu, przedstawili go proboszczowi w celu ochrzczenia. Po kilku latach osierocony przez ojca udał się do internatu przy ośrodku p.w. św. Mikołaja w Teruel, kierowanym przez tercjarzy kapucynów od Matki Bożej Bolesnej. Tam nauczył się czytania i pisa-nia oraz przyjął I Komunię św. i ukończył szkołę średnią. 15 IX 1919 r. przyjął habit zakonny, a dwa lata później, w dzień matki Bożej Bolesnej, złożył pierwsze śluby zakonne, a w 1927 r. śluby wieczyste. W następnym roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk ojca założyciela, biskupa Alojzego Amigó. Posługę kapłańską rozpoczął w Pampelunie (Nawarra), najpierw w szkole Nuestra Señora del Camino, następnie w kolegium św. Antoniego. W latach 1930-1935 przebywał w kolegium przy klasztorze Nuestra Señora de Monte Sion jako profesor muzyki i wychowawca dzieci. Rewolucja zastała go w domu nowicjackim San José de Godella (Walencja). Został aresztowany po trzech dniach spędzonych w więzieniu razem z bratem Urbanem dnia 23 VIII 1936 r. złożył swe życie w ofierze przy drodze wiodącej z Pobla de Vallbona do Llirii. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w grupie 233 męczenników hiszpańskich.

W Kościele powszechnym:

We Fryburgu Szwajcarskim św. Piotra Kanizego, dokto­ra Kościoła. Pochodził z holenderskiego Nijmegen. Studiując w Ko­lonii, wszedł w środowisko tamtejszych gorliwych duchownych i nawiązał stosunki z tamtejszą kartuz ją. W r. 1540 zdobył sto­pień mistrza nauk wyzwolonych i rozpoczął pracę naukową. Nieco później zetknął się z bł. Piotrem Fabrem i wkrótce potem wstąpił do jezuitów. Kardynał Otto Truchses wezwał go do Trydentu. W późniejszych obradach soborowych uczestniczył jako teolog pa­pieski. W r. 1549 złożył profesję i w Bolonii zdobył doktorat teolo­gii. Reszta życia upłynęła mu na wszechstronnej działalności ko­ścielnej i naukowej na terenie Niemiec. Pracował w Ingolstadzic, Wiedniu, Pradze, Augsburgu, Insbrucku i Monachium. Czasowo zarządzał diecezją wiedeńską i przez długie lata był prowincjałem. Wśród tych licznych zajęć nigdy nie zaniedbywał pracy pisarskiej Do r. 1597 ponad dwieście razy wydawano jego katechizm. Napi­sał ponadto wiele poważnych prac teologicznych oraz Wyznania i Duchowy testament. Jego też staraniem ukazało się wiele dzieł Ojców Kościoła i powstawały nowe oficyny wydawnicze. Ostatnie dziesięć lat spędził we Fryburgu. Jeździł także do Polski i utrzy­mywał żywe kontakty z kardynałem Hozjuszem, a Stanisławowi Kostce, gdy ten zjawił się u niego w Dylindze, wystawił piękne świadectwo. Zmarł w r. 1597. Kanonizował go i doktorem Koś­cioła ogłosił Pius XI.

W Licji, w Azji Mniejszej, męczennika Temistoklesa. Zginął zapewne za Decjusza. Zachowała się Pasja, która opowia­da o jego wyznaniu wiary.

W Montecerignano, w środkowych Włoszech, bł. Domi­nika Spadafora, dominikanina. Zmarł w r. 1521. Jego kult za­aprobowano w r. 1921.

Scroll to Top