22 lipca wspominamy

W rodzinie franciszkańskiej:

Bł. Nikanor Ascanio, kapłan i męczennik z I Zakonu (1814-1860). Nikanor urodził się w 1814 r. w Villarejo de Salvanes koło Madrytu (Hiszpania).
Z dziesięciu jego braci sześciu poświęciło się całkowicie Bogu. W 16 roku życia przywdział habit franciszkański. Po przyjęciu święceń kapłańskich był kierownikiem duchowym sióstr koncepcjonistek i proboszczem w rodzinnej miejscowości. Cechy charakterystyczne jego życia to modlitwa, pokuta, gorliwość
o chwałę Bożą, pragnienie całko-witego poświęcenia się Panu na misjach. W młodzieńczych latach marzył o życiu apostolskim, o poświęceniu się
i męczeństwie, ale przez 26 lat pozostało to tylko marzeniem. Siostra Maria Dolores, która zmarła w opinii świętości 27 I 1891 r., przepowie-działa mu, że zostanie misjonarzem w Ziemi Świętej i męczennikiem. 10VII 1860 r. muzułmanie usiłowali go nakłonić, aby wyrzekł się wiary chrześcijańskiej i przyjął islam. Ojciec Nikanor nie był zbyt mocnym w arabskim, ale gdy zrozumiał, odrzekł: „Jestem chrześcijaninem, możecie mnie zabić Wierzę w Chrystusa, a nie
w proroka Mahometa”. Za to w jednej chwili spadła jego głowa. Papież Pius XI zaliczył go do grona błogosławionych 10 X 1926 r.

W Kościele Powszechnym:

Wspomnienie Marii z Magdali. Pan wyzwolił ją z opę­tania, co nie oznacza, że była niewiastą złych obyczajów. Przylgnę­ła wtedy doń całą siłą uczuć wdzięczności i oddania. Towarzyszyła w wędrówkach. Nie zawahała się śledzić Męki i pójść na Golgotę. W niedzielny poranek, skoro świt, pobiegła
z wonnościami do gro­bu. Doznała znów wielkiej łaski i pokwitowała ją wyznaniem, któ­re zawierało wszystko. Ale Zmartwychwstały nie pozwolił, aby zatopiła się w ekstazie. Dał jej misję, dzięki której nazwano ją apostola apostolorum. Do tej ewangelicznej biografii nie potrzeba już dodawać legend, które bardzo późno powstały w Prowansji i które kazały jej wylądować na Lazurowym Wybrzeżu pośród zdarzeń osobliwych i udziwnionych.

 W Ibourg, w Niemczech, bł. Benona, biskupa. Kształcił się w Strasburgu oraz w Reichenau, gdzie za mistrza miał bł. Her­mana Kalekę, jednego
z najwybitniejszych uczonych XI stulecia. Z biskupem Wilhelmem jeździł potem do Ziemi Świętej. Następnie zajmował się budową pałacu w Goslarze i innymi podobnymi in­westycjami. W r. 1068 powołano go na biskupstwo w Osnabrück. Był tam aktywny na wielu polach. Zajmował się m. in. osuszaniem bagien, budową dróg, uprawą i budownictwem. W sporze o in­westyturę był po stronie cesarza, ale podpisał konkordat wormacki, a w Kanossie służył za pośrednika. Później opowiadał się zde­cydowanie za papieżem. Zmarł w opactwie Ibourg w r. 1088.

 W Cardiff świętych Filipa Evansa i Jana Lloyda, mę­czenników. Pierwszy był jezuitą, drugi kapłanem diecezjalnym. Przed straceniem potrafili ukazać niewzruszoną pogodę ducha. Zgi­nęli w r. 1679. Kanonizował ich w r. 1970 Paweł VI.

Scroll to Top