W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Franciszek Maria z Camporosso, brat z I Zakonu (1804-1866)
Jan Ewangelista Criese urodził się jako trzecie dziecko Anzelma Criese i Marii Antonii z domu Gazzo 27 XII 1804 r. w Camporosso w Ligurii (Włochy). Ojciec jego był rolnikiem. Wychowany pobożnie przez rodziców, zwłaszcza matkę, pomagał im w polu, a także pasł trzodę. Uzdrowiony z ciężkiej choroby przez Matkę Bożą w sanktuarium w Laghetto, ślubował poświęcić się Jej służbie. W wieku 17 lat wstąpił do franciszkanów konwentualnych w Sestri Ponente, przybierając imię Antoni. Pewnej nocy uciekł z tego klasztoru do kapucynów. 14 XII 1825 r. rozpoczął nowicjat jako brat Franciszek Maria w klasztorze św. Barnaby w Genui. Po złożeniu profesji wieczystej w 1826 r. przeznaczony został do klasztoru Najświętszego Poczęcia, w którym spędził całe życie zakonne jako kucharz, opiekun ubogich, infirmeriarz i kwestarz zbierający datki na utrzymanie braci zakonnych i ubogich. Dotknięty zarazą zmarł 17 IX 1866 r. Po jego śmierci epidemia rzeczywiście wygasła. Błogosławiony papież Jan XXIII kanonizował go 9 XII 1962 r.
Również 24 września
Św. Pacyfik z San Severino, kapłan z I Zakonu (1653-1721)
Urodził się 1 III 1653 r. w San Severino (Włochy) jako ostatni z trzynaściorga dzieci Antoniego Marii Diviniego i Marii Anieli z Brunich. Po śmierci rodziców przyjął go do siebie wuj Luzycjusz Bruni, przełożony katedry w San Severino, dobry, wykształcony kapłan, ale bardzo wymagający. Pacyfik w wieku 17 lat, 28 XII 1671 r., wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, a 4 VI 1678 r. został wyświęcony na kapłana.
W klasztorze Chrystusa Ukrzyżowanego w Trei przygotował się do apostolatu i nauczania. 25 IX 1681 r. został mianowany kaznodzieją i lektorem. Przez 10 lat skutecznie nauczał po wioskach i siołach Gór Apenińskich, a dzięki umiejętności czytania w myślach i sumieniach potrafił przywieść wiele osób do prawdziwej skruchy i pokuty.
Stan jego zdrowia z dnia na dzień pogarszał się, tak iż w ostatnich latach życia nie celebrował Mszy św., nie słuchał spowiedzi św. wiernych i nie uczestniczył w życiu wspólnoty.
11 VI 1721 r. odwiedził go ks. Aleksander Calvi, biskup San Severi- no, a na pożegnanie o. Pacyfik powiedział: „Ekscelencjo, do raju, do raju. Ksiądz biskup wyprzedzi mnie, a ja wkrótce też pójdę”. Biskup zmarł VII a o. Pacyfik dwa miesiące później, 24 IX 1721 r.
Papież Grzegorz XVI ogłosił go świętym 26 V 1839 r.
W Kościele Powszechnym:
W Csanad, na Węgrzech, Św. Gerarda, biskupa. Pochodził z Wenecji, gdzie też później u Św. Jerzego był opatem. Ale stanowisko go nie zadowalało. Wybrał się wówczas do Ziemi Świętej. Na skutek burzy wylądował na wybrzeżu dalmatyńskim i wędrując lądem, dotarł na Węgry. Stefan I namówił go do pozostania i zajęcia się wychowaniem syna Emeryka. Potem prowadził życie pustelnicze. W r. 1030 powołano go na nowo utworzoną stolicę biskupią. Zginął zamordowany przez zrewoltowanych pogan madziarskich w r. 1046. Pozostawił po sobie dziełko pt. Demonstratio supra hyrnnum trium puerorum.
W Reichenau, nad jeziorem Bodeńskim, bł. Hermana Kaleki. Od urodzenia był ułomny. Z trudem tylko poruszał palcami i ustami. Mimo to stał się ozdobą opactwa, któremu go powierzono. Zasłynął zarówno z pobożności, jak i z wszechstronnej działalności naukowej, która postawiła go w rzędzie najuczeńszych umysłów średniowiecza. Pozostawił po sobie Chronicon, doprowadzone do swej śmierci; traktaty matematyczno-przyrodnicze; pierwsze łacińskie prace o astrolabium; teoretyczne dziełko De musica; martyrologium oraz sporo hymnów. Spośród tych ostatnich po dziś dzień odmawiamy Salve Regina, Alma Redemptoris oraz Veni Sancte Spiritus. Zmarł w r. 1054. Kult zaaprobowano w r. 1863.
W San Severino, we Włoszech, św. Pacyfika, franciszkanina. Zrazu gorliwy kaznodzieja, potem pełen spokoju w cierpieniach, zmarł on w r. 1721. Kanonizował go w r. 1839 Grzegorz XVI.