W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Piotr Betancur, brat z III Zakonu Regularnego (1619-1667), założyciel Zgromadzenia Braci Betlejemitów i Sióstr Betlejemitek. Piotr od św. Józefa Betancur urodził się 16 V 1619 r. w Chąśnie lub Villaflor na Teneryfie, jednej z Wysp Kanaryjskich. Otrzymał zdrowe i solidne wychowanie chrześcijańskie. Większą część dnia pasł trzodę. Ustawiczny kontakt z przyrodą wznosił jego duszę do Boga. Zapragnął zostać misjonarzem. W 23 roku życia wyruszył w świat
i podróżował przez 17 miesięcy. 18 II 1651 r. przybył do Gwatemali i oświadczył: „Tutaj pragnę żyć i umierać”.
Piotr zafascynował się ideałami franciszkańskimi. Stał się tercjarzem u kapucynów. Z czasem do swojego domu zaczął przygarniać chorych. Wsparty pomocą biskupa i gubernatora, wybudował nowy budynek, który nosił nazwę: „Domek naszej Pani z Betlejem”. Przebudowany służył jako kaplica, szkoła, infirmeria
i centrum katechetyczne. Przejął też pod zarząd dwa szpitale. Za nim, pociągnięci jego przykładem, poszli inni tercjarze. W ten sposób dał początek kongregacji Braci Betlejemitów.
Również 26 kwietnia Św. Maria od św. Justyna, dziewica i męczennica z III Zakonu Regularnego (1866-1900)
Anna Franciszka Moreau (w zakonie Maria od św. Justyna) urodziła się IV 1866 r. w wiosce La Faye koło Poitiers (Francja) w rodzinie pobożnych i pracowitych rolników. Już jako mała dziewczynka okazywała pobożność, była litościwa i uprzejma. Czytając prasę misyjną, zapaliła się duchem apostolskim – jedynym jej pragnieniem był wyjazd na misje do Chin. Rodzice pragnęli wydać ją za mąż, lecz ona pewnego dnia w tajemnicy przed rodziną uciekła do Chatellets do klasztoru Franciszkanek Misjonarek Maryi. X 1890 r. przywdziała habit. W zgromadzeniu aż do czasu wyjazdu do Chin przeżywała długie wewnętrzne cierpienia, ale mimo tego mocno i głęboko wierzyła. Była zakonnicą z charakteru wierną i poważną. 9 VII 1900 r. została ścięta przy śpiewie Te Deum. XI 1946 r. papież Pius XII beatyfikował ją, a Jan Paweł II kanonizował 1 X 2000 r.
W Kościele Powszechnym
W Rzymie św. Kleta, nazywanego również Anakietern, papieża. Byl po Linie następcą św. Piotra. Sądzą niektórzy, że pontyfikat Kleta przypadał na lata
79—90. Zresztą nic o nim pewnego nie wiemy. Święty wspominany był w tzw. kanonie Mszy św.
W Axiopolis, na terenie dzisiejszej Dobrudży, św. Aureliusza, męczennika. Był zapewne towarzyszem św. Cyryla, jak on przedstawicielem tego młodego chrześcijaństwa, które na te tereny dotarło stosunkowo wcześnie. Starożytne Axiopolis znajdowało się w okolicach dzisiejszej Cenrevody i Rasovy.
W Korbei, w Pikardii, św. Paschazego Radberta, opata. Wychował się u benedyktynek w Soissonnais. Wcześnie wstąpił do słynnego opactwa w Korbei, gdzie za mistrza miał Abelarda. Potem uczestniczył w ekipie, która w Westfalii zakładała Nową Korbeię. W macierzystym opactwie doczekał się godności opata, ale po jakimś czasie na skutek niesnasek i sporów, zazębiających się spory dynastyczne, z godności tej zrezygnował. Przebywał wtedy w Saint-Riquier. Pod koniec życia wrócił do Korbei i kontynuował tam swą pracę pisarską. Zmarł w r. 865, pozostawiając po sobie sporą spuściznę literacką. Wśród jego dziełek znalazł się również pierwszy traktat poświęcony Eucharystii; długo uchodził on za dzieło św. Augustyna.