W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Elzear Sabran, pokutnik z III Zakonu (ok. 1285-1323)
Urodził się na zamku w Ansouis (Prowansja, Francja) około 1285 r. jako pierworodny syn hrabiego Ariano w Królestwie Neapolu. Jego matka była pobożną kobietą i miłosierną względem biednych. Wychowywał go wuj o. Wilhelm Sabran, opat klasztoru benedyktyńskiego św. Wiktora. Jako młodzieniec poślubił w 1299 r. Delfinę Glandeves. Żyli w tzw. małżeństwie józefowym.
Po śmierci ojca Elzear odziedziczył szlacheckie tytuły i honory. Zostawszy hrabią Ariano, przybył do Włoch, by objąć hrabstwo. Jako człowiek bogobojny, pełen litości i współczucia był łubiany przez wszystkich. Po 4-letnim pobycie we Włoszech powrócił do Francji, sprawiając wielką radość Delfinie. W tym czasie Elzear i Delfina przyjęli habit III Zakonu św. Franciszka z rąk o. Jana Juliana z Riez; złożyli także ślub dozgonnej czystości. Każdego dnia Elzear odmawiał brewiarz tercjarski i mnożył dzieła miłosierdzia i pokuty. Nosił szary habit przepasany sznurem. Oddawał się modlitwom, życiu pokutnemu i dobrym uczynkom. Zmarł
27IX 1323 r. w Paryżu. Kanonizował go 15 IV 1369 r. błogosławiony papież Urban V
Również 26 września Bł. Delfina Glandeves, dziewica z III Zakonu (ok. 1284-1358)
Przyszła na świat około 1284 r. w Puy- Michel, u podnóża gór Luberon (Francja), w szlacheckiej rodzinie Glandeves. Przeszła przez życie, czyniąc dobro. Od urodzenia była radością, pociechą i światłem rodziny
Zawarła „białe” małżeństwo z Elzearem, hrabią Ariano w Królestwie Neapolu. W zamku Ansouis małżonkowie żyli nie jak kasztelani, ale jak pokutnicy. Przeprowadziwszy się do zamku w Puy- Michel, oboje wstąpili w szeregi III Zakonu św. Franciszka. Tu okazywali swoje współczucie biednym. Elzear i Delfina, oddając się modlitwie, czynom pokutnym i umartwieniom, spełniali wielkie uczynki miłosierdzia. Zarówno we Włoszech, jak i we Francji oboje małżonkowie stali się ambasadorami zgody, miłości i modlitwy Ludzie podziwiali ich. W 1323 r. Elzear zmarł w Paryżu. Delfina przeżyła go o 35 lat, zmarła bowiem XI 1358 r. w Calfieres. Papież Innocenty XII zezwolił 24 VII 1694 r. na brewiarz i Mszę św. ku czci Delfiny.
W Kościele Powszechnym:
W Cyprze, na terenie Syrii, męczenników Kośmy i Damiana. Przy obfitości świadectw ich wczesnego kultu brak nam wiadomości o nich samych. Stosunkowo późne legendy przedstawiały ich jako anargyrów, tzn. lekarzy, którzy za swe usługi nie pobierali opłat. Mieli być Arabami, ale przypuszczenie wywodzi się może stąd, że wedle starożytnego mniemania sztuka lekarska swe powstanie zawdzięcza geniuszowi arabskiemu.
W Grottaferrata pod Rzymem Św. Nila z Rossano. Wcześnie owdowiał i wstąpił do bazylianów w Mercurion. Stamtąd przeniósł się pod Salerno, a następnie w pobliżu rodzinnego Rossano założył klasztor pod wezwaniem Św. radiana. Chciano go obrać biskupem. Uszedł wówczas na Monte Cassino. Potem założył ośrodek koło Gaety. Gdy w r. 998 Otton III przybył do Rzymu, aby osadzić Grzegorza V, nadaremnie wstawiał się za anty-papieżem Janem XVI. Po śmierci cesarza osiadł pod Frascati. Stamtąd zajmował się zakładaniem ośrodka mnichów greckich w Grottaferrata. Zmarł w r. 1004. Pozostawił po sobie kilka hymnów oraz system ortografii italogreckiej.
W Lyonie, we Francji, św. Teresy Couderc, założycielki zgromadzenia pod wezwaniem Matki Boskiej z Wieczernika. Jego celem była troska o dzieła rekolekcyjne. Sama założycielka kilka razy odsuwana była od przełożeństwa. Wszystko znosiła z pokorą. Zmarła w r. 1885. Kanonizował ją w r. 1970 Paweł VI.