Wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Franciszek Antoni Fasani, kapłan z I Zakonu (1681-1742)
Urodził się 6 VIII 1681 r. w Lucerze (Apulia, Włochy) jako syn Józefa Fasaniego i Izabeli della Monaca. Na chrzcie otrzymał imiona Donat Antoni Jan Mikołaj. Od wczesnego dzieciństwa pobożni rodzice prowadzali go do kościoła Franciszkanów Konwentualnych. Pociągnięty przykładem ich życia w 1695 r. poprosił o habit w klasztorze w Monte Sant’Angelo i otrzymał imię Franciszek Antoni. W 1703 r. przybył do Sacro Convento w Asyżu. Po odbyciu studiów przyjął święcenia kapłańskie 11 IX 1705 r. Następnie kontynuował studia w kolegium św. Bonawentury w Rzymie, w Aversie w Agnone. Doktorat z teologii uzyskał w Asyżu. Potem wrócił do Lucery, gdzie wykładał filozofię i teologię. Kolejno pełnił obowiązki lektora kolegium, gwardiana, prowincjała, mistrza nowicjatu. Przez blisko 40 lat pełnił urząd kaznodziei. Szkoła, ambona i konfesjonał były miejscami, gdzie zasłynął z pobożności, wiedzy i mądrości. Odznaczał się wielką łagodnością i dobrocią. Miłością darzył ubogich, sieroty, chorych, a zwłaszcza więźniów skazanych na śmierć W Lucerze odrestaurował kościół p.w. św. Franciszka. Obdarzony został wieloma niezwykłymi darami. Pałał serdeczną i synowską miłością do Niepokalanej, której był wielkim czcicielem. Był prawdziwym szafarzem Sakramentu Pojednania, niezmordowanym apostołem konfesjonału, w którym codziennie spędzał wiele godzin, z niewyczerpaną cierpliwością i wielką życzliwością przygarniał wszystkich, którzy szczerym sercem szukali Bożego przebaczenia. Zmarł w święto Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego 29 XI 1742 r. Papież Pius XII beatyfikował go 15 IV 1951 r., a Jan Paweł II kanonizował 13 IV 1986 r.
W kościele Powszechnym:
W Riez, we Francji, św. Maksyma, biskupa. Wcześnie znalazł się w klasztorze leryneńskim, którym kierował św. Honorat. Od r. 427 był jako opat jego następcą. W r. 433 obrano go biskupem Riez. Pracował tam wytrwale. Uczestniczył też w kilku synodach i podpisał list biskupów Galii do Leona I. Zmarł około r. 460. Pochowano go w kościele, który sam wybudował.
W Salzburgu, w Austrii, św. Wirgiliusza, biskupa. Pochodził z Irlandii i pierwotnie zwał się Fergal. Około r. 743 przybył do Salzburga. W dwa lata później powierzono mu rządy w miejscowym opactwie, co równało się zarządzaniu diecezją. Popadł następnie w zatarg ze św. Bonifacym, który poczuwał się do zwierzchnictwa nad Bawarią. W samym mieście wybudował nową katedrę. Sakrę otrzymał dopiero w r. 755. Zmarł w r. 784.
W Akwili, we Włoszech, bł. Bernardyna z Fossa, franciszkanina. Pociągały go przykłady i działalność Bernardyna ze Sieny i Jana Kapistrana. Jakub z Marchii wręczył mu w r. 1445 habit. Nieco później został wikariuszem prowincji Bośni i Dalmacji. Potem piastował stanowisko prokuratora przy Kurii Rzymskiej, a od r. 1472 był wikariuszem prowincji św. Bernardyna. Pozostawił po sobie Kronikę, w której wiele spraw omówił z rozbrajającą szczerością. Ona to przekazała nam wiele szczegółów dotyczących sporów między obserwantami a konwentualnymi. Bernardyn zmarł w r. 1503. Jego kult zatwierdził w r. 1828 Leon XII.