W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Ryszard od św. Anny, kapłan i męczennik z I Zakonu (1585-1622). Urodził się w 1585 r. w Hamsur-Heure (Belgia). Do imienia chrzestnego dodano mu imię św. Anny, ponieważ za jej wstawiennictwem jako chłopiec wyszedł cało z ran, które zadał mu wilk. Przez kilka lat był krawcem w Brukseli. W 1604 r. zginął śmiercią tragiczną jego rówieśnik i wtedy przeżył kryzys religijny, niemniej wstąpił do braci mniejszych w Nivellesi, gdzie 22 IV 1605 r. złożył profesję. Przełożeni wysłali go do Rzymu. Tam spotkał się z Janem Biednym, który poszukiwał chętnych do udania się na misję do Japonii. Brat Ryszard przez Meksyk popłynął na Filipiny, gdzie rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne. W 1613 r. przyjął święcenia kapłańskie i natychmiast udał się do Japonii. Jako dobry pasterz nie zostawił swej owczarni. Podczas spowiedzi w domu bł. Łucji Freitas został pochwycony w Nagasaki. 21 IX 1622 r. zamknięto go w klatce z dużymi otworami, choć na zewnątrz szalała ulewa. Nazajutrz przywiązano go do pala i żywcem spalono. Błogosławiony papież Pius IX beatyfikował go dnia 7 VII 1867 r.
Również Bł. Piotr z Benisy, kapłan i męczennik z I Zakonu (1876-1936). Aleksander Mas Ginestar urodził się 11 XII 1876 r. w Benisie (Alicante, Hiszpania) jako syn Franciszka Masa i Wincenty Ginestar. Habit kapucyński przyjął 1 VIII1893 r. w klasztorze św. Magdaleny w Massamagrell. Profesję czasową złożył 3 VIII 1894 r., a wieczystą 8 VIII 1897. Po studiach został wyświęcony na kapłana w Ollería 22 XII 1900 r. Od tej pory przebywał w wielu domach prowincji, poświęcając się głównie duszpasterstwu młodzieży i katechizacji. Został pojmany 26 VIII 1936 r. i stracony następnego dnia. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
Również Bł. Gilbert Nicolas, kapłan z I zakonu (1463-1532). Urodził się w Clermont we Francji w 1463 r. Posiadamy bardzo skąpe wiadomości dotyczące jego rodziny, lat dziecięcych i wykształcenia. Na chrzcie św. Otrzymał imię Gilbert. Swoje życiowe powołanie odczytał jako powołanie zakonne. Realizacja tegoż powołania okazała się ani łatwą ani prostą. W kilku zakonach, w których prosił o przyjęcie, prośba jego została odrzucona. W końcu został przyjęty przez franciszkanów obserwantów w klasztorze Notre-Dame-de-la-Fon w pobliżu Rochelle. W zakonie przyjął imię: Garbiel Maria. Po ukończeniu studiów filozoficzno- teologicznych przyjął święcenia kapłańskie. Był spowiednikiem kierownikiem duchowym św. Joanny de Valois. Bł. Gilbert albo Gabriel Maria w ikonografii przedstawiany jest wraz ze św. Joanną de Valois, ukoronowaną ksienią trzymającą krzyż i różaniec. W 1647 r. papież Innocenty X potwierdził kult o. Gilberta jako błogosławionego.
W Kościele Powszechnym:
W Ostii pod Rzymem św. Moniki, wdowy. Wcześnie wydano ją za urzędnika Patrycjusza, który był poganinem. Niemiała z nim łatwego życia, ale taktem i cierpliwością pozyskała sobie najpierw teściową, potem także męża, który przed swą śmiercią został chrześcijaninem. Odtąd żyła sprawami swych dzieci. Najwięcej łez kosztował ją Augustyn, ale on odpłacił się jej najlepiej i w Wyznaniach wystawił jej wspaniały pomnik. Pewien biskup pocieszył ją mówiąc, że nie może zginąć syn tylu łez. Potem wsparcia udzielał jej św. Ambroży. Po nawróceniu Augustyna jakiś czas spędziła jeszcze w Mediolanie. Zapadła na febrę, gdy wracali razem do Afryki. Zmarła na rękach synów w Ostii w r. 387. Dokładnego dnia nie znamy. Wspominano ją zawsze przed lub tuż po wspomnieniu wielkiego syna.
W Arles, w południowej Francji, św. Cezarego, biskupa. Na wyspach Leryńskich został mnichem. Gdy ze względów zdrowotnych przybył do Arles, tamtejszy biskup wyświęcił go i powierzył w zarząd klasztor na wysepce Rodanu. Wówczas to napisał dla mnichów regułę. W r. 503 przymuszono go do objęcia stolicy biskupiej. Zdobył na niej wielkie poważanie, co m. in. zaznaczyło się na synodach, w których wziął udział. Dla założonego przez siebie klasztoru żeńskiego napisał drugą regułę. Pozostawił też wiele innych pism. Zmarł w r. 543.
W Reading, w Anglii, bł. Dominika od Matki Bożej Barberiego, wybitnego działacza ekumenicznego. Pochodził z Viterbo. Zrazu był u pasjonistów bratem-laikiem. Na Boże Narodzenie 1813 r. otrzymał wezwanie do apostolstwa. Zabrał się rączo do nauki i w pięć lat później został kapłanem. Wykładał potem filozofię i teologię, a równocześnie oddawał się kaznodziejstwu i posługom w konfesjonale. Później piastował funkcje przełożeń-skie. W r. 1841 wyjechał do Anglii i wszedł w kontakt z wielu wybitnymi osobistościami. To na jego ręce Newman złożył wyznanie wiary. Zmarł w r. 1849 w gospodzie dworcowej. Pozostawił wiele pism, w tym także pism o charakterze mistycznym. Beatyfikował go w r. 1963 Paweł VI.