W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Franciszka Ksawera z Rafelbuńol, dziewica i męczennica z III Zakonu Regularnego (1901-1936) Maria Fenollosa Alcaina urodziła się 24 V 1901 r. jako najstarsza córka skromnych rolników Józefa i Marii Róży, którzy należeli do III Zakonu św. Franciszka. Formację chrześcijańską odebrała w rodzinie, a podstawową formację intelektualną w wiejskiej szkole. Należała do grupy Dzieci Maryi i od lat dziecięcych odznaczała się wielką czcią Matki Bożej. Często odmawiała Różaniec i czytała Ewangelię. Kiedy było to możliwe, podejmowała różne prace zarobkowe, aby pomóc rodzinie; pracowała też u kapucynów w Massamagrell. U nich odkryła swoje powołanie do życia zakonnego. Kiedy powiedziała o swoim postanowieniu wstąpienia do zakonu, natrafiła na opór za strony matki, która straciłaby wtedy wielką pomoc w pracach domowych. Sytuacja taka trwała do ukończenia przez nią 21 lat, gdy za zgodą matki wstąpiła do Zgromadzenia Tercjarek Kapucynek od Świętej Rodziny. Nowicjat rozpoczęła 22 V 1922 r., przywdziewając habit i przyjmując imię Franciszka Ksawera. Po dwóch latach złożyła pierwsze śluby zakonne, a 30 VIII 1928 r. śluby wieczyste. Swoje krótkie życie zakonne spędziła w klasztorach w miejscowościach Altura, Meliana, Banaguasil i Massamagrell, gdzie zastała ją wojna domowa. W sierpniu 1936 r. została aresztowana i po wielu upokorzeniach i cierpieniach rozstrzelana na cmentarzu w Gilet wraz z księżmi – ze swoim bratem i stryjem. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym:
W Hipponie, w Afryce północnej, św. Augustyna, doktora Kościoła. Urodził się w Tagaście, a kształcił w Madurze i Kartaginie. W r. 371 związał się na piętnaście lat z kobietą, której imienia nie znamy. Miał z nią syna Adeodata. W trzy lata później został retorem. W tym charakterze wyjechał do Rzymu i Mediolanu, gdzie manichejczycy postarali mu się o katedrę. Tam to pod wpływem św. Ambrożego oddał się lekturze Pisma Świętego. W r. 386 doznał duchowego wstrząsu i przyjął chrzest. Zrezygnował wtedy ze stanowiska i wrócił do Afryki. W Tagaście założył klasztor, w którym przebywał do 391 r. Wtedy to biskup Walery w Hippony wyświęcił go na kapłana. W pięć lat później został jego następcą. Nie zaprzestał gorliwej posługi kaznodziejskiej oraz pracy na niwie pisarskiej. „Napisał tyle dzieł, że ich nawet wyliczyć nie można”. Najznakomitsze z nich to obszerny traktat O państwie Bożym oraz wzruszające Wyznania. Należy też wspomnieć zarys reguły, który wywarł wielki wpływ na rozwój życia zakonnego na Zachodzie. Zmarł w oblężonej przez Wandalów Hipponie w r. 430.
W Rzymie św. Hermesa, męczennika. Świadczą o nim znaleziska archeologiczne oraz inskrypcja sporządzona przez papieża Damazego.
W Vieh, w Hiszpani, św. Joachimy de Vedruna, założycielki zgromadzenia karmelitanek miłości. Pragnęła zrazu wstąpić do karmelu, ale posłuszna rodzicom, wyszła za mąż. Miała dziewięcioro dzieci. Po szesnastu latach pożycia owdowiała. Troskę o dzieci połączyła wówczas z pracą na rzecz chorych. Nie uniknęła przeciwności, a w czasie wojny domowej więzienia i wygnania. Mimo to zdołała założyć i pokierować nowym instytutem. Zmarła w r. 1881, dotknięta cholerą. Kanonizował ją w r. 1959 Paweł VI.