29 kwietnia wspominamy

W rodzinie franciszkańskiej

Bł. Benedykt z Urbino, kapłan z I Zakonu (1560-1625)
Marek Passionei urodził się 13IX1560 r. Studiował na uniwersytetach w Padwie i Perugii, gdzie uzyskał doktorat z filozo­fii i prawa. W 23 roku życia został przyję­ty przez kapucynów. W 1585 r. złożył ślu­by zakonne, przybierając imię Benedykt. Po ukończeniu studiów przyjął święcenia kapłańskie i poświecił się posłudze gło­szenia Słowa Bożego. Święty Wawrzyniec z Brindisi wybrał go sobie jako socjusza, kiedy udawał się do Czech, by ewangeli­zować wśród husytów
luteran. Niedłu­go tam zabawił, bo nie cieszył się dobrym zdrowiem, a po drugie miał bardzo po­ważne trudności z nauczeniem się języka czeskiego. Powróciwszy do Włoch, zajął się nauczaniem i wychowywaniem młodzieży. W prowincji spełniał po­sługę gwardiana i definitora.
Przeczuwając zbliżającą się godzinę śmierci, przyjął sakrament cho­rych i wiatyk. Wieczorem 30 IV 1625 r. zmarł w Fossombrone, gdzie do dziś spoczywają jego szczątki. Przeżył 65 lat, z czego u kapucynów 41.

W Kościele Powszechnym

W Rzymie św. Katarzyny ze Sieny, dominikanki i dokto­ra Kościoła. Urodziła się jako córka mieszczanina ze Sieny. Już w siódmym roku życia doznała wizji. Około r. 1360 wstąpiła do dominikanek. Rychło zaczęła się u nich zajmować sprawami pu­blicznymi i szerzyć ideę pokoju na rzecz wyprawy krzyżowej i po­przez nią. Nieco później kapituła we Florencji naznaczyła jej jako kierownika i opiekuna bł. Rajmunda z Kapui. Potem pojechała do Pizy i innych miast włoskich.
W Pizie też otrzymała stygmaty, które zdołała ukrywać do końca życia. W r. 1376 wdała się w po­średnictwo w sporach między Florencją a papiestwem. W tym ce­lu pojechała do Awinionu. Po powrocie zajęła się zakładaniem kla­sztoru w Belcero. Była jeszcze we Florencji, po czym w Sienie kończy swe Dialogi. Na nalegania Urbana VI udaje się z grupą uczniów do Rzymu. Jest już nieco zniechęcona i wyczerpana, więc zamyka się w atmosferze milczenia i modlitwy. W r. 1380 oddaje Bogu ducha. W pięć lat później bł. Rajmund pisze jej życiorys, uzupełniony następnie przez Tomasza ze Sieny. Na ołtarze wynosi ją w r. 1461 Pius II, a doktorem Kościoła ogłasza w r. 1970 Pa­weł VI.

W Cluny, w Burgundii, św. Hugona, opata. W r. 1044 zo­stał tam wyświęcony na kapłana, a w pięć lat później objął rządy po swym mistrzu Odylonie. Odtąd dziewięciu papieżom służył ra­dą i współpracą. Uczestniczył też w wielu synodach, a w Canossie był współaktorem słynnej sceny. Dzięki niemu to Cluny stało się jakby sercem ówczesnego chrześcijaństwa. Znalazło to swoje odbi­cie w architekturze, bo Hugon wybudował tam olbrzymią pięcio- nawową bazylikę. Zmarł w r. 1109.

W Molesmes, we Francji, św. Roberta, opata. Zdziałał wiele dla reformy życia zakonnego. On to założył opactwo Citeaux, które niebawem stanie się tak sławne. Na żądanie mnichów wró­cił jednak do Molesmes i tam w r. 1110 zakończył życie.