W rodzinie franciszkańskiej
Św. Józef Benedykt Cottolengo, kapłan z III Zakonu (1786-1842)
Przyszedł na świat 3 V 1786 r. w miejscowości Bra w Piemoncie (Włochy) jako najstarszy z dwanaściorga dzieci. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 VI 1811 r.
Turynie. Po dwu latach doktoryzował się z teologii; wstąpił w szeregi III Zakonu św. Franciszka. Po przeczytaniu żywota św. Wincentego a Paulo, który zrobił na nim wielkie wrażenie, postanowił cały i bez reszty oddać się posłudze chorym i ubogim. Najpierw kupił domek dla chorych i opuszczonych tuż przy kościele Bożego Ciała. Chorzy i bezdomni napływali tak licznie, że trzeba było dokupywać nowe zabudowania. Zgromadził wokół siebie do pomocy kilka dziewcząt – tak powstało Zgromadzenie Sióstr Wincentek. Świątobliwy kapłan zaufał Opatrzności i nie zawiódł się. Gdy w 1832 r. przeniósł się do Valdocco, miał ze sobą zaledwie kilku chorych. Rychło zaczęli przybywać do niego niewidomi, głuchoniemi, paralitycy, epileptycy itd – dla każdej z tych grup chorych i kalekich przeznaczał osobny dom, który nazywał rodziną. Wszakże troszcząc się o ciała chorych, nigdy nie zapominał o ich potrzebach duchowych. Z czasem Valdocco przekształciło się w miasteczko. Święty często powtarzał: „Nie lękajcie się, Matka Boża jest z nami, wspomoże i obroni nas”. Nazywano go włoskim Wincentym a Paulo. Zmarł w Chieri w kwietniu 1842 r. Papież Pius XI wyniósł go do chwały świętych 19 III 1934 r.
W Kościele Powszechnym
W Rzymie św. Piusa V, papieża. Nazywał się Michał Ghisleri. Wcześnie wstąpił do dominikanów, u których uzyskał tytuł lektora. Spełniał potem funkcje przeora, prowincjała oraz inkwizytora dla okręgów Como i Bergamo. W r. 1556 został biskupem, a w dwa lata później kardynałem. Za Piusa IV znalazł się
niełasce. Zajął się wówczas reformą barnabitów oraz administrowaniem diecezją Mondovi. Po śmierci Piusa IV kardynałowie za namową Karola Boromeusza powierzyli mu ster łodzi Piotrowej. Bez zwłoki zabrał się do reformy w duchu uchwał trydenckich. Do kolegium kardynalskiego dobrał ludzi gorliwych, rozumiejących potrzebę reform. Przeorganizował rzymskie kongregacje. Patronował wydaniom Katechizmu rzymskiego oraz nowym edycjom mszału
brewiarza. Tomasza z Akwinu ogłosił doktorem Kościoła zarządził wydanie jego dzieł. W r. 1569 potępił tezy Bajusa. W polityce europejskiej miał mniej szczęśliwą rękę. Potępienie Elżbiety angielskiej było mało skuteczne, a pogorszyło niepomiernie los katolików na Wyspie. We Francji popierał katolików walczączych z hugenotami. Z Filipem II hiszpańskim porozumieć się nie zdołał. Mimo to udało się zmontować Ligę, która w zatoce Lepanto odniosła świetne zwycięstwo (1571). Na usługi wiary przyciągnął także sztukę. Zmarł 1 maja 1572 r., otoczony czcią ludu. Wspomnienie długo obchodzono w dniu 5 maja. Ostatnio przesunięto je na dzień dzisiejszy.
W Evorea, w greckim Epirze, św. Donata, biskupa. Ży! w czasach cesarza Teodozjusza, a zmarł zapewne po r. 388. Czczony jako cudotwórca, rychło stał się patronem kraju.
W Tyrynie św. Józefa Benedykta Cottolengo. Wielki jał- mużnik, nazywany włoskim Wincentym de Paul, dał początek kilku instytucjom charytatywnym
korporacjom zakonnym. Zmarł w r. 1842. Kanonizował go w r. 1934 Pius XI.