W rodzinie Franciszkańskiej:
Św. Piotr Regalato, kapłan z I Zakonu (1390-1456). Urodził się w 1390 r. w Valladolid (Hiszpania) jako syn Piotra i Marii de la Castanilla. W 9 roku życia osierocił go ojciec, wychowaniem i nauką syna zajęła się matka. Jako młodzieniec wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, wnet wyróżniając się pobożnością, umartwieniem, ubóstwem oraz umiłowaniem ciszy i samotności. W tym właśnie czasie zainicjowana została w Hiszpanii reforma franciszkańska, mająca na celu powrót do pierwotnego ducha św. Franciszka. Piotr zaczął rozczytywać się w regule św. Franciszka i stwierdził, że bracia bardzo odeszli od niej. We Włoszech prekursorem odnowy był św. Bernardyn ze Sieny, a w Hiszpanii Piotr z Villacreces ze swoją pustelnią w Aguilerze. W 1405 r. dołączył do niego Piotr Regalato. W 1415 r. przyjął święcenia kapłańskie. W Abrojo założona została druga pustelnia, w której gwardianem i magistrem nowicjuszy został o. Piotr. Rychło obydwie pustelnie zapełniły się współbraćmi, odwiedzali je liczni wierni. Przeczuwając bliski koniec życia, udał się do Fresnedy, aby zlecić kontynuację odnowy Zakonu o. Leonowi Salazarowi, swojemu wiernemu współpracownikowi. Odwiedził też Abrojo, przekazując braciom ostatnie wskazówki, rady i napomnienia. Powróciwszy do Aguilery, zasnął w Panu 30 III 1456 r. Kanonizował go papież Benedykt XIV dnia 29 VI 1746 r.
Również Bł. Maria Restytuta Kafka, dziewica i męczennica z III Zakonu Regularnego (1894-1943). Helena Kafka urodziła się 10 V 1894 r. w Hussowicach (dziś dzielnica Brna) na Morawach. Była szóstym z siedmiorga dzieci Antoniego i Marii Stehlików; ojciec był szewcem. Dzieciństwo spędziła w Wiedniu-Brigittenau, gdzie chodziła do szkoły podstawowej. Od października 1913 r. była pielęgniarką w miejskim szpitalu w Lainzu. Tam zetknęła się z zakonnicami ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Chrześcijańskiego Miłosierdzia. W 1914 r. wstąpiła do tego zgromadzenia, przyjmując imię Maria Restytuta. 23 X 1916 r. złożyła śluby zakonne. Po nowicjacie pracowała jako pielęgniarka najpierw w szpitalu w Neukirchen, a od 1919 r. w Módling. Cieszyła się uznaniem lekarzy, ponieważ wykonywała swój zawód w sposób odpowiedzialny i z wielkim poświęceniem. Pacjenci, których wspierała moralnie i duchowo, szanowali ją i darzyli zaufaniem. Szczególną pobożnością otaczała Matkę Bożą Bolesną, której figurka stała w jej celi. Kiedy w szpitalu został otwarty nowy oddział, powiesiła w salach krzyże. W czasie okupacji niemieckiej odmówiła wykonania rozkazu nazistów, którzy żądali usunięcia krzyży. Odważnie i bezkompromisowo walczyła o prawdę. 18 II 1942 r. na podstawie fałszywego donosu została skazana na śmierć na gilotynie. Gestapo aresztowało ją w sali operacyjnej i osadziło w więzieniu. Spędziła w nim 13 miesięcy. Wspierała słowem i przykładem głębokiej wiary towarzyszki z celi, dodawała im odwagi i otuchy W jednym z listów z tego okresu napisała: „Krzyż jest z pewnością najlepszym nauczycielem”. 30 III 1943 r. s. Maria Restytuta została stracona. Przed egzekucją odnowiła swoje śluby zakonne, przebaczyła swoim oprawcom, modliła się o nawrócenie prześladowców religii chrześcijańskiej. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Dla Chrystusa żyłam i za Chrystusa chcę umrzeć”. Beatyfikował ją w Wiedniu 21 VI 1998 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
Na Synaju Jana Klimaka, zwanego także Synaitą. Czterdzieści lat przeżył jako mnich, eremita i igumen. Zmarł około roku 650, pozostawiając po sobie spuściznę, która na rozwój duchowości chrześcijańskiej miała wpływ niemały. Na wymienienie zasługuje zarówno Pouczenie dla pasterzy, jak i Klimaks — Drabina do raju. Oparł się na doświadczeniach własnych, tradycjach mniszych oraz na pismach Ewagriusza z Pontu. Na Zachodzie dzieło jego pojawiło się dopiero w w. XIII.
W Vercełli, w północnych Włoszech, bł. Amadeusza, księcia Sabaudii. Pragnął wstąpić do stanu zakonnego, ale poddając się woli ojca, poślubił Jolantę, córkę króla Francji. Zasłynął z jał- mużnictwa oraz przywiązania do spraw duchownych, o których chętnie rozmawiał ze swą córką, bł. Ludwiką Sabaudzką. Zmarł w r. 1472.
W Turynie św. Leonarda Murialdo, założyciela józefitów. W r. 1850 otrzymał święcenia kapłańskie i od razu nawiązał kontakt z gorliwymi przedstawicielami miejscowego kleru: Józefem Cafasso, Janem Bosco, Józefem Cottolengo. Jak mógł zapobiegał potrzebom biednych, zwłaszcza młodzieży. Dla lepszego rozeznania się w tych potrzebach, wzrastających w epoce intensywnej industralizacji, przedsięwziął kilka podróży. Zainicjował wiele dzieł o charakterze społecznym, a w r. 1873 założył Pia Societa Torinese, które oddał pod opiekę św. Józefa. Powiedziano o nim, że był świętym dobrze wychowanym. Zmarł w r. 1900. Beatyfikował go i kanonizował Paweł VI.