W rodzinie Franciszkańskiej:
Św. Ferdynand III, król Kastylii, z III Zakonu (1198-1252). Urodził się w 1198 r. jako syn króla Leonu Alfonsa IX i Berengarii, siostry św. Blanki (matki św. Ludwika IX, króla Francji). Kiedy miał 19 lat, został królem Kastylii. W 1219 r. ożenił się z Beatrycze Szwabską, z którą miał dziesięcioro dzieci. Po śmierci ojca w 1230 r. objął tron. Po zgonie Beatrycze Ferdynand ożenił się po raz drugi, biorąc za towarzyszkę życia Marię Ponthieu. Z tego małżeństwa miał czworo dzieci. Łącznie miał ośmiu synów i sześć córek. Wstąpił w szeregi III Zakonu św. Franciszka. Łączył w sobie takie cnoty, jak waleczność i pobożność, roztropność i odwaga. Przez 30 lat panowania walczył z Arabami okupującymi Hiszpanię. Nazwano go „zdobywcą Andaluzji”. Na odzyskanych terenach stawiał kościoły i fundował klasztory. W Sewilli ustanowił stolicę państwa. Położył wielkie zasługi w dziedzinie prawodawstwa hiszpańskiego, zapoczątkowując prace nad kodeksem. Chlubnie zapisał się na polu nauki i sztuk pięknych, hojnie wspomagał uniwersytety w Salamance, Walencji i w Valladoli- dzie. Był wzorem chrześcijańskiego męża stanu i rycerza: odważny, mądry, czysty w obyczajach, dla pokonanych wspaniałomyślny. Jego życie było piękne, a śmierć budująca. W obecności dworskich dygnitarzy przyjął sakrament chorych i wiatyk. Swojemu następcy, najstarszemu synowi Alfonsowi, powiedział: „Bój się Boga i miej Go zawsze za świadka w każdej akcji publicznej i prywatnej, rodzinnej albo politycznej”. Potem udzielił mu błogosławieństwa i zasnął w Panu 29 V 1252 r. Kanonizował go papież Klemens X dnia 4 II 1671 r.
Również Bł. Marian z Roccacasale, brat z I Zakonu (1778-1866)
Urodził się 14 I 1778 r. w górskiej wiosce Roccacasale, położonej we włoskim regionie Abruzja, w pobożnej rodzinie rolników i pasterzy. Na chrzcie otrzymał imię Dominik. Rodzice – Gabriel Di Nicolantonio i Santa D’Arcangelo – wpoili swojemu licznemu potomstwu głęboką wiarę chrześcijańską i umiłowanie ziemi. Jako najmłodszy z sześciorga rodzeń Dominik nie założył rodziny, ale pozostał w domu, aby opiekować się rodzicami i paść trzodę na wysokich zboczach góry Morrone.
Obcując z przyrodą, w ciszy i w samotności usłyszał głos powołania do życia konsekrowanego. W wieku 24 lat wstąpił do franciszkańskiego klasztoru św. Mikołaja w miejscowości Arischia, gdzie 2 IX 1802 r. przywdział habit, przyjmując imię Marian z Roccacasale. Po roku nowicjatu złożył śluby zakonne. W Arischia spędził 12 lat, wypełnionych modlitwą oraz pokorną i ciężką pracą: był stolarzem, ogrodnikiem, krawcem i furtianem. Marian z Roccacasale był człowiekiem modlitwy i umartwienia, szczególną miłością otaczał Eucharystię i Mękę Pańską. W koronie cierniowej boso odprawiał często Drogę krzyżową, którą ofiarowywał za nawrócenie grzeszników. 23 V 1866 r. zasłabł podczas modlitwy przed Najświętszym Sakramentem. Umarł 31 V 1866 r. Beatyfikował go 3 X 1999 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
Świąteczne wspomnienie Nawiedzenia, którego Najśw. Maryja Panna dokonała u swej krewnej Elżbiety. Powitana pozdrowieniem „Błogosławiona jesteś między niewiastami”, sama wyśpiewała wówczas Magnificat, które odmawiamy codziennie w modlitwie wieczornej. Kościół od dawna święcił tę tajemnicę, ale na Zachodzie jej obchód obowiązywał od r. 1441. Przez wieki przypadał na 2 lipca. W czasie posoborowej reformy kalendarza liturgicznego przydzielono mu termin wcześniejszy, bardziej harmonizujący z chronologią wydarzeń ewangelicznych.
W Rzymie św. Petronelli, męczennicy. Legenda chciała z niej zrobić uczennicę św. Piotra apostoła, ale wedle wczesnych oznak czci była męczennicą, której śmierć za wiarę przypadła zapewne na czasy późniejsze.
W Camerino, w środkowych Włoszech, bł. Kamili Verani, znanej również pod imieniem Babtysty. Córka książęcego rodu, wcześnie zaczęła postępować w bogomyślności. Poważna choroba oraz przeżyta wizja skłoniły ją do wstąpienia do klarysek. Przez jakiś czas przebywała u nich w Urbino, ale gdy ojciec ufundował klasztor w Camerino, przeniosła się do niego i rządziła nim jako przeorysza. W r. 1503 przeżyła śmierć ojca i trzech braci, zamordowanych przez nasłańców Cezara Borgii. Potem przyczyniła się jeszcze do powstania kapucynów. Zmarła na skutek epidemii w r. 1527.