W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Pacyfik z Cerano, kapłan z I Zakonu (1424-1482). Urodził się w osadzie Cerano, należącej do diecezji Novara (Włochy), w rodzinie Ramatich. Wcześnie osierocony, był wychowywany i kształcony przez przełożonego benedyktynów w klasztorze św. Wawrzyńca w Novarze. Pacyfik wstąpił jednak do Zakonu Braci Mniejszych. W 1444 r. przywdział habit franciszkański. Po święceniach kapłańskich został posłany na Sorbonę do Paryża, skąd powrócił do Włoch z tytułem doktora. Oddał się głoszeniu słowa Bożego, zwłaszcza w Piemoncie i Lombardii. Nazywano go „nowym świętym Bernardynem” lub „najsławniejszym mówcą apostolskim”. Zwalczał niewiedzę religijną zarówno laikatu, jak kleru, głównie odnośnie do sakramentu pokuty W 1473 r. napisał uznane przez moralistów za ważne dzieło pt. Summa Pacifica. Pacyfik przemierzał różne regiony Włoch, głosząc pokój i Ewangelię Chrystusa. Wyczerpany pracą apostolską zmarł w 58 roku życia w Sassari 4 VI1482 r. 7 VII 1745 r. papież Benedykt XIV zatwierdził jego kult.
W kościele Powszechnym:
W Mileve, w Numidii, na terenie dzisiejszego Algieru, św. Optata, biskupa. W dziele polemicznym przeciw donatystom pięknie uwypuklił on katolickość oraz świętość Kościoła. Wysoko ocenił go św. Hieronim, a niektórzy nazwali prekursorem wielkiego Augustyna. Zmarł przed r. 400, ale do wczesnych martyrologiów go nie wpisano. Uczynił to dopiero Cezary Baroniusz.
W Neapolu św. Franciszka Caracciolo. Wyświęcony na kapłana, przez jakiś czas poświęcał się pracy nad więźniami i galernikami. Potem przez osobliwy zbieg okoliczności otrzymał list adresowany do jego krewnego i dzięki temu zetknął się z genueńczykiem Janem Adorno. Z nim to założył niebawem instytut, który nazwano kanonikami regularnymi mniejszymi. W r. 1591 Franciszka obrano w nim generałem. Pod koniec życia zrezygnował z tego urzędu i był już tylko mistrzem nowicjuszów. Strawiony gorliwością i umartwieniami, zmarł w r. 1608. Samo zgromadzenie ucierpiało wielce w epoce napoleońskiej i dziś posiada około trzydziestu członków.