W rodzinie franciszkańskiej
W Cremonie, we Włoszech, św. Antoniego Marii Zaccaria, założyciela barnabitów. Był w ojczystej Cremonie lekarzem, ale już wówczas nie tylko odznaczał się bezinteresownością, z jaką leczy! chorych, ale także sporo czasu poświęcał katechizacji dzieci. W r. 1528 przyjął święcenia kapłańskie. Będąc w Mediolanie, zbliżył się do Bractwa Wiekuistej Mądrości i zapoznał się z jej działaczami, Ferrarim i Morigią. Z nimi to założył potem zgromadzenie kanoników regularnych św. Pawła. Aprobatę uzyskało ono w r. 1533. Od kościoła św. Barnaby nazywano je barnabitami. Inicjatywie Antoniego czterdziestogodzinne nabożeństwo zawdzięczało także, jeśli nie powstanie, to przynajmniej swój uroczysty charakter i rozwój. Wyczerpany pracą święty zmarł w r. 1539 w 37 roku życia. Kanonizował go dopiero Leon XIII (1897).
Na górze Athos św. Atanazego, opata. Pochodzi! z Trsbizondy, a kształcił się w Konstantynopolu. Potem schronił się w klasztorze Kyminas w Bitynii. Gdy chciano go obrać opalem, uciekł na Athos i wiódł życie pustelnicze. Cesarz Nicefor Fokas, który był jego przyjacielem z czasów szkolnych, przymusił go do przyjęcia poważnej sumy dla wybudowania klasztoru. Podjęte w r. 963 prace stały się początkiem Wielkiej Ławry. Atanazy zginą! około r. 1003, gdy w kościele wznoszono wielki luk. Pozostawił nieco utworów hagiograficzno-liturgicznych oraz Typikon, jakby statut klasztoru, w którym wpływy studyckie przeplatały się z benedyktyńskimi.
W Tours bł. Eliasza de Bourdeille, kardynała. Ten gorliwy franciszkanin powołany został najpierw na biskupstwo w Perigueux, potem także na stolicę w Tours. Sykstus IV mianował go kardynałem. Zmarł w r. 1484.
W kościele powszechnym
W Cremonie, we Włoszech, św. Antoniego Marii Zaccaria, założyciela barnabitów. Był w ojczystej Cremonie lekarzem, ale już wówczas nie tylko odznaczał się bezinteresownością, z jaką leczy! chorych, ale także sporo czasu poświęcał katechizacji dzieci. W r. 1528 przyjął święcenia kapłańskie. Będąc w Mediolanie, zbliżył się do Bractwa Wiekuistej Mądrości i zapoznał się z jej działaczami, Ferrarim i Morigią. Z nimi to założył potem zgromadzenie kanoników regularnych św. Pawła. Aprobatę uzyskało ono w r. 1533. Od kościoła św. Barnaby nazywano je barnabitami. Inicjatywie Antoniego czterdziestogodzinne nabożeństwo zawdzięczało także, jeśli nie powstanie, to przynajmniej swój uroczysty charakter i rozwój. Wyczerpany pracą święty zmarł w r. 1539 w 37 roku życia. Kanonizował go dopiero Leon XIII (1897).
Na górze Athos św. Atanazego, opata. Pochodzi! z Trsbizondy, a kształcił się w Konstantynopolu. Potem schronił się w klasztorze Kyminas w Bitynii. Gdy chciano go obrać opalem, uciekł na Athos i wiódł życie pustelnicze. Cesarz Nicefor Fokas, który był jego przyjacielem z czasów szkolnych, przymusił go do przyjęcia poważnej sumy dla wybudowania klasztoru. Podjęte w r. 963 prace stały się początkiem Wielkiej Ławry. Atanazy zginą! około r. 1003, gdy w kościele wznoszono wielki luk. Pozostawił nieco utworów hagiograficzno-liturgicznych oraz Typikon, jakby statut klasztoru, w którym wpływy studyckie przeplatały się z benedyktyńskimi.
W Tours bł. Eliasza de Bourdeille, kardynała. Ten gorliwy franciszkanin powołany został najpierw na biskupstwo w Perigueux, potem także na stolicę w Tours. Sykstus IV mianował go kardynałem. Zmarł w r. 1484.