W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Antonin Fantosati, biskup i męczennik z I Zakonu (1842-1900). Urodził się 16 X 1842 r. w Santa Maria in Valle (Perugia, Włochy). Nauki pobierał u franciszkanów i do nich też się przyłączył. W 1865 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wyjechał do Hupe w Chinach, dokąd do-tarł 15 XII 1867 r. Pracował całe 33 lata – pierwsze siedem lat przebywał pośród chrześcijan, ucząc się języka chińskiego. Opanował go dość dobrze. Potem był administratorem apostolskim w Lao-ho-kou, ważnym mieście położonym nad rzeką Hen w Górnym Hupe. Wówczas ową prowincję nawiedziły zaraza i głód, więc dary, które otrzymał z Europy, rozdawał wszystkim potrzebującym. W 1878 r. założył sierociniec dla opuszczonych dzieci. Podczas powstania bokserów w Szansi i Hunanie wymordowano ponad 20.000 chrześcijan. Bokserzy napadali również na misjonarzy Raz biskup uniknął śmierci, ale spalono mu kaplicę. Podczas wizytacji misyjnej powiadomiony o sytuacji, powrócił do Hang-czou, aby być razem z prześladowanymi wiernymi. Towarzyszył mu o. Józef Maria Gambaro. Wysiadając z barki, dał przewoźnikowi swój pierścień, bo nie miał czym zapłacić wtedy zostali otoczeni przez wrogi tłum, który ich ukamienował. Biskup Antonin konał przez 2 godziny, w końcu przeszyto go bagnetem. Stało się to 7 VII1900 r. Jednak po zamordowaniu mówiono o nich: „Ci misjonarze naprawdę byli sprawiedliwymi ludźmi”. Papież Pius XII beatyfikował go 24 XI 1946 r., a kanonizował 1 X 2000 r. Jan Paweł II.
Również 6 lipca Św. Tomasz More, kanclerz państwa i męczennik z III Zakonu (1478-1535). Urodził się 7 II 1478 r. w Londynie w rodzinie mieszczańskiej. Studiował na uniwersytecie w Oksfordzie. Po studiach rozpoczął pracę jako adwokat. W tym czasie wyjechał do Francji, aby zapoznać się z tamtejszym systemem prawnym. Po powrocie zupełnie nieoczekiwanie zrezygnował z zajmowanych urzędów. W 1498 r. stał się tercjarzem franciszkańskim. W 1510 r. został mianowany sędzią w sprawach cywilnych. Zawsze z powierzonych sobie obowiązków wywiązywał się sumiennie. Zdobył uznanie króla, który w ciągu kilku lat coraz wyżej go awansował, aż do powierzenia mu godności kanclerza państwa. Tomasz był człowiekiem prawym i odważnym, dlatego gdy w 1531 r. król ogłosił się głową Kościoła w Anglii, zrzekł się na znak protestu urzędu kanclerza. Odmówił też złożenia królowi przysięgi jako zwierzchnikowi religijnemu. Uznane to zostało za zdradę stanu. Tomasza skazano na śmierć Podczas rozprawy sądowej nie odpowiadał na fałszywe zarzuty, ale na jej zakończenie wygłosił wspaniałą mowę o poszanowaniu prawa i zasad wiary. Został ścięty mieczem 6 VII1535 r., a jego głowa przez miesiąc wisiała na moście nad Tamizą. Beatyfikował go w 1886 r. papież Leon XIII, a kanonizował 19 V 1935 r. Pius XI.
W Kościele Powszechnym:
W Nettuno, we Włoszech, św. Marii Goretti, męczennicy. Wcześnie straciła ojca i musiała wspomagać matkę, ciężko pracującą na utrzymanie rodziny. Miała zaledwie dwanaście lat, gdy broniąc swej niewinności, poraniona została śmiertelnie przez Aleksandra Serenellego. Zmarła nazajutrz w szpitalu, przebaczywszy przedtem Aleksandrowi. Wkrótce zaczęto ją nazywać Agnieszką XX stulecia. Pius XII kanonizował ją w 1950 r. w obecności rodziny i uwolnionego mordercy.
W Rzymie bł. Marii Teresy Ledóehowskiej. Urodziła się w Laosdorf, w Dolnej Austrii jako córka Antoniego i Józefy z domu Salis-Zizers. Wcześnie jęła się twórczości literackiej. Po niespodziewanej śmierci ojca objęła stanowisko damy dworu u księżnej toskańskiej w Salzburgu. Tam bliżej zetknęła się z problemami misji afrykańskich. W r. 1889 założyła czasopismo „Echo aus Afrika”, które od r. 1893 ukazywało się także w języku polskim. Leon XIII zezwolił jej na założenie instytutu zakonnego, który nazwała Sodalicją pod wezwaniem św. Piotra Klawera dla wspomagania misji afrykańskich. Zmarła w r. 1922 w generalnym domu tego rozrastającego się zgromadzenia. Beatyfikował ją w r. 1975 Paweł VI.
W Viterbo, we Włoszech, bł. Piotra od Krzyża, serwity. Szedł z Niemiec jako pielgrzym do Rzymu, ale zatrzymano go w drodze z uwagi na pojawiającą się epidemię. Natychmiast zabrał się do pielęgnowania chorych. Widząc jego niepospolite cnoty, serwici zaprosili go do siebie. Wkrótce jednak sam zapadł na zdrowiu i zmarł w r. 1522.