W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Maria Herminia od Jezusa, dziewica i męczennica z III Zakonu Regularnego (1876-1900)
Irma Grivot urodziła się 28 IV 1876 r. w Beaume (Côte-d’Or, Francja). W 1894 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Vanves, gdzie 8 IX 1896 r. złożyła śluby zakonne.
Siostry tego zgromadzenia przygotowywały się do wyjazdu na misje do Chin. Jego założycielka, matka Maria od Męki Pańskiej, widziała w s. Marii Herminii idealną przełożoną. Do niej dołączyło się jeszcze 6 sióstr i w towarzystwie o. biskupa Franciszka Fogolli udali się w daleką podróż do Chin. 4 VII 1899 r. przybyła do Ta-juen-fu, gdzie czekało na nią 200 sierot w domu św. Paschalisa. Tu rozpoczyna się jej cierpliwa praca przy nowej fundacji. Zanim ostatecznie powstał nowy szpital, do którego głównie siostry zostały zaproszone, szły z pomocą medyczną zarówno do chrześcijan, jak i buddystów. Mimo że wybuchło powstanie bokserów, siostry nadal prowadziły sierociniec, a nawet przystąpiły do budowy szkoły i klasztoru.
Siostra Maria Herminia była odważną i energiczną przełożoną domu. Gorliwie i chętnie spełniała swe zadania, czuwając nad życiem wewnętrznym współsióstr i ich problemami oraz nad wychowaniem sierot. Gdy o. biskup Grzegorz Grassi zaproponował siostrom ucieczkę, odmówiła, mówiąc, że po to przybyła do Chin, by przelać krew dla Jezusa. 9 VII 1900 r. wszystkie siostry zginęły, śpiewając Te Deum.
Papież Pius XII beatyfikował ją 24 XI1946 r., a kanonizował 1 X 2000 r. Jan Paweł II.
Również Bł. Mikołaj z Gesturi, brat z I Zakonu (1882-1958)
Jan Medda urodził się w Gesturi niedaleko Cagliari (Włochy) 5 VIII 18 82 r. jako szóste dziecko w ubogiej, ale bardzo religijnej rodzinie. Następnego dnia został ochrzczony w kościele parafialnym św. Teresy z Avili.
Po śmierci rodziców wychowywał się w domu starszej siostry. Skończył szkołę podstawową, po czym zaczął pracować w gospodarstwie swego szwagra. I Komunia św., którą przyjął 18 XII 1896 r., była w jego życiu wydarzeniem przełomowym. Zaczął wyróżniać się wyjątkową pobożnością, często przystępował do Stołu Pańskiego, unikał zabaw i rozrywek, nawet tych niewinnych. W otaczającej go przyrodzie widział dzieło Boże. Był bardzo dojrzały duchowo, delikatny w obejściu i roztropny w sądach.
Pragnął wstąpić do seminarium, by zostać kapłanem, ostatecznie jednak zgłosił się do klasztoru Kapucynów w Cagliari, gdzie 30 X 1913 r. przywdział habit zakonny i przyjął imię Mikołaj. Po odbyciu rocznego nowicjatu 1 XI 1914 r. złożył pierwsze śluby zakonne, a 16 II 1916 r. uroczystą profesję. Przez pierwsze lata życia zakonnego mieszkał w różnych klasztorach i pracował przeważnie w kuchni. W 1924 r. wrócił do Cagliari i przez resztę swego życia, tj. przez 34 lata pełnił funkcję kwestarza.
Był uważany za świętego i cudotwórcę. Jego postawa i zachowanie sprawiły, że wielu z tych, którzy się z nim stykali, nawracało się. Zachęceni jego słowem i przykładem, zaczynali się modlić i pełnić uczynki miłosierdzia. Brat Mikołaj niewiele mówił. Apostołował i ewangelizował milczeniem, które było jego drogą do świętości. Żyjąc na co dzień Ewangelią, stawał się świadkiem Chrystusa i pokazywał, że można naśladować Zbawiciela nawet w zgiełku wielkiego miasta. Zmarł po krótkiej chorobie
VI 1958 r. w wieku 76 lat. Beatyfikował go 3 X 1999 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Saint-Medard, we Francji, św. Medarda, biskupa. Konsekrowany przez św. Remigiusza, objął stolicę biskupią w Noyon. Rządząc na niej, odbudował diecezję i usunął z niej resztki pogaństwa. Zmarł około r. 560. Chlotar I przeniósł jego szczątki do Sóisson, a następca ufundował dla ich uczczenia opactwo, które przybrało nazwę od imienia świętego. Opiewali go m. in. Wenancjusz Fortunat i Grzegorz z Tours. Jego kult stał się wkrótce bardzo popularny, zwłaszcza że przypisano mu liczne patronaty. Miał być m. in. orędownikiem i zwiastunem dobrej pogody.
W Ambiatihe pod Tananariwą, na Madagaskarze, bł. Jakuba Berthieu, męczennika. Po dziewięciu latach gorliwej pracy kapłańskiej, którą spełniał jako wikary, wstąpił w r. 1873 do Towarzystwa Jezusowego. W dwa lata później wysłano go na Madagaskar. W czasie rebelii, która miała na celu przywrócić kult bożków, został aresztowany, a potem rozstrzelany. Stało się to w r. 1896. Jakuba beatyfikował w r. 1965 Paweł VI.
W Porto, w Portugalii, bł. Marii Droste zu Vischering. Urodzona w znakomitej rodzinie westfalskiej, Maria wstąpiła do zgromadzenia Dobrego Pasterza. Wysłało ją ono do Lizbony, a następnie do Porto. Udarowana niezwykłymi łaskami, ona to uprosiła Leona XIII, aby cały świat poświęcił Najśw. Sercu Jezusowemu. Zmarła w r. 1899.