W zakonie franciszkańskim:
Bł. Aniela Salawa, dziewica z III Zakonu (1881-1922), patronka Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Polsce
Aniela Salawa urodziła się 9 IX 1881 r. w Sieprawiu koło Krakowa, gdzie też została ochrzczona. Wychowała się w licznej rodzinie chłopskiej według wskazówek pobożnych rodziców, zgodnie z zasadami chrześcijańskimi. W trudnych warunkach Aniela wykazywała zamiłowanie do modlitwy i pracy. W 1897 r. wyjechała się do Krakowa, gdzie najęła się jako służąca. Po dwóch latach przeżyła śmierć swojej pobożnej siostry Teresy. Idąc za głosem wewnętrznym, postanowiła skierować swoje kroki na drogę ideałów doskonałego życia chrześcijańskiego, które dojrzewały w jej sercu i ciągle były wzbogacane przez modlitwę. Zrozumiała, że Bóg wskazuje jej drogę całkowitego poświęcenia się w ciągłym wyrzeczeniu. Ten styl życia uważa za swoją specyficzną misję. W Kościele, którą spontanicznie wybiera, i wspaniałomyślnie decyduje się na złożenie wieczystego ślubu dziewiczej czystości. W 1900 r. zapisała się do Stowarzyszenia Sług Katolickich im. św. Zyty. W ten sposób miała okazję prowadzenia owocnego apostolstwa w gronie koleżanek, dla których była przykładem chrześcijańskiego życia. Wzbogacała życie wewnętrzne poprzez żywe uczestniczenie w liturgii oraz przeżywanie Męki Pańskiej w bazylice św. Franciszka u franciszkanów konwentualnych. Zatopiona w modlitwie oraz adoracji Najświętszego Sakramentu, kroczyła drogą głębokiego życia wewnętrznego, które wypływało z wiary, nadziei i miłości ku Bogu i bliźniemu. W 1912 r. Aniela zachwycona duchowością św. Franciszka zdecydowała się wstąpić do III Zakonu św. Franciszka przy bazylice Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie; tam też złożyła profesję zakonną. Do III Zakonu wstąpiła stosunkowo późno, bo mając już 30 lat. Siostra Aniela Teresa – to drugie imię przyjęła przy obłóczynach – zamiast habitu dostała szkaplerz i pasek. Zakon franciszkański najbardziej dopomógł jej w wypracowaniu własnego stylu i mistyki ubóstwa. Ubóstwo jako stan służebny stało się „drogą” i „odpowiedzią” Anieli. Na początku I wojny światowej (1914-1915) pomagała w krakowskich szpitalach, niosąc wsparcie rannym żołnierzom, którzy nazywali ją „świętą panienką”. W 1916 r. Aniela znalazła się w bardzo trudnej sytuacji życiowej, została zmuszona do porzucenia wszelkiej pracy i udania się do szpitala św. Zyty. Po wypisaniu ze szpitala zamieszkała w bardzo ubogiej suterenie. Aniela przeżyła ostanie pięć lat życia w tych trudnych warunkach, ale w zjednoczeniu z Bogiem. Ofiarowała Chrystusowi cierpienia, aby móc w ten sposób wynagrodzić za grzechy świata. Po miesiącu od złożenia tej ofiary zmarła 12 III 1922 r. Grób jej znajduje się w bazylice p.w. św. Franciszka w Krakowie, w kaplicy Męki Pańskiej. 13 VIII 1991 r. papież Jan Paweł II beatyfikował ją w Krakowie.
W Kościele Powszechnym:
W Cłonmacnois, w Irlandii, św. Kierana, opata. Jego dzieje pogrążone są w mgle, przypominającej tę, która tak często spowija jego ojczystą wyspę. Ale wiadomo, że był założycielem opactwa. Zmarł zapewne około r. 549. Wcześnie otoczono go czcią i dlatego imię przekazały nam stare martyrologia.
W Madrycie bł. Marii de Cabeza, wdowy. Była małżonką św. Izydora Oracza. Żyła więc w XH stuleciu. Jej wczesny kult otoczono legendami. Zaaprobował tę cześć Innocenty XII (1697).
W Kartagenie, w Kolumbii, św. Piotra Klawera, patrona misji. Był Katalończykiem. Wstąpiwszy do Towarzystwa Jezusowego, przebywał w Geronie, a następnie w Palmie na Majorce. Tam to skromny brat, św. Alfons Rodriguez wskazał mu pole działania. Studia teologiczne, rozpoczęte w Barcelonie, dokończył już w „Indiach Zachodnich”, tzn. na terenie dzisiejszej Ameryki Południowej. Tam też w r. 1616 otrzymał święcenia kapłańskie i rączo zabrał się do pracy. Działał przede wszystkim w Kartagenie, która podówczas była głównym centrum handlu czarnymi niewolnikami. Przez czterdzieści lat wydawał się cały na ich usługi. Dla nich zbierał ofiary, zaspakajał ich najbardziej elementarne potrzeby, ratował w nędzy i pocieszał, udzielał sakramentów i katechizował. Stał się wedle własnych słów „niewolnikiem niewolników”. Zmarł 8 września 1654 r., ale wspomnienie obchodzono zawsze nazajutrz po Narodzeniu Matki Najśw. Leon XIII kanonizował go w r. 1888, natomiast w 8 lat później ogłosił go patronem misji wśród Murzynów.