W zakonie franciszkańskim:
Bł. Serafina Sforza, wdowa i zakonnica z II Zakonu (1434-1478)
Pochodziła z dostojnego rodu hrabiów z Montefeltro. Urodziła się w Urbino około 1434 r., jako ostatnia córka Antoniego Guida i Katarzyny z Gołonnów, siostrzenicy papieża Marcina V Gdy miała 4 lata, zmarła jej matka, 5 lat później ojciec Jakiś czas pozostała jeszcze w Urbino najpierw pod opieką brata Oddantoniego, a po jego tragicznej śmierci pod opieką przyrodniego brata Fryderyka.
W marcu 1446 r. sierotą zajął się w Rzymie wuj, kardynał Prosper Golonna. 9 I 1448 r. młodziutka Serafina poślubiła 41-letniego Aleksandra Sforzę, pana na Pesaro. Wkrótce pozostała sama, bo mąż pojechał na wojnę do Lombardii. Serafina musiała wtedy ścierpieć wiele krzywd, pomówień. Aleksander chciał się uwolnić od młodej żony. Kilkakrotnie usiłował ją otruć, a pewnej nocy próbował udusić. Nie pomogły żadne rozmowy ani zapewnienia Serafiny, że jest niewinna. Aleksander odstawił ją do klasztoru Corpus Christi klarysek w Pesaro. Po otrzymaniu od papieża Kaliksta III koniecznej dyspensy, odbyła nowicjat i złożyła profesję zakonną w sierpniu 1457 r. W klasztorze była wzorem dla innych. Niemal wszystkie swe modlitwy i uczynki pokutne ofiarowała, prosząc o nawrócenie męża. Bóg wysłuchał jej modłów. Pewnego dnia Aleksander zapukał do furty i rzucił się do nóg s. Serafiny z prośbą o wybaczenie. Serafina ze łzami radości dziękowała Bogu za tę łaskę. Mąż zmienił się zupełnie, dobrymi uczynkami, pokutą i modlitwą starał się zadośćuczynić za dawne życie. Siostra Serafina przeżyła w klasztorze klarysek 21 lat, będąc zbudowaniem współsióstr, ćwicząc się w cnotach chrześcijańskich, w miłości do Boga i bliźniego, w pokorze, postach i surowym ubóstwie. W 1475 r. została ksienią. Mając 44 lata, umarła w klasztorze Corpus Christi 8 IX 1478 r. Kult jej zatwierdził papież Benedykt XIV dnia 17 VII 1754 r.
Również 8 września Bł. Fryderyk Ozanam, członek Bractwa franciszkańskiego (1813-1853)
Urodził się 23 IV 1813 r. w Mediolanie jako syn Francuzki Marii z domu Nantas i włoskiego lekarza Jana Antoniego Ozanama. Kiedy miał 3 lata, rodzina przeniosła się do Francji i osiadła na stałe w Lyonie, skąd pochodziła matka. Fryderyk studiował najpierw w Lyonie, gdzie ukończył kierunek humanistyczny i uzyskał bakalaureat. Przez kilka miesięcy pracował w biurze adwokackim. W 1831 r. wyjechał na dalsze studia do Paryża, które ukończył w 1836 r. doktoratem z prawa. Równolegle studiował literaturę; w 1839 r. po raz drugi doktoryzował się, przedstawiając pracę z filozofii Dantego Alighieri. Następnie powrócił do Lyonu i zaczął wykładać na tamtejszym uniwersytecie prawo handlowe. W październiku 1840 r. wygrał konkurs i objął katedrę literatury obcej na Sorbonie. W 4 lata później uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Mając 28 lat, ożenił się z Amélie Soulacroie, z którą miał córkę Marię. Od 1848 r. rozpoczął pracę w gazecie „L’ère Nouvelle”; w licznych artykułach poruszał przede wszystkim kwestie społeczne środowisk robotniczych. Jako profesor Sorbony podczas wykładów propagował ideę tworzenia „stowarzyszeń robotniczych”. Najważniejszym jednak wydarzeniem w jego życia było powstanie w 1833 r. z inicjatywy Fryderyka i jego sześciu towarzyszy tzw. Konferencji Miłosierdzia, które z czasem przekształciły się w Konferencje św. Wincentego à Paulo. W 1847 r. odbył podróż do Asyżu, by tam „pojąć” św. Franciszka, św. Bonawenturę i Jacopone’a z Todi. Pisał artykuły do czasopisma „Correspondant”, w których zaznajamiał czytelników z liryką św. Franciszka, św. Bonawentury, Pacyfika, Jakuba z Werony i Jacopone’a z Todi – poety ubóstwa. Razem z żoną opublikował przekład Kwiatków św. Franciszka. Zasługi Ozanama w dziedzinie włoskiej i francuskiej literatury doceniła Accademia della Cmsca, która mianowała go swym członkiem; docenił je także Zakon Braci Mniejszych, przesyłając mu dokument z pieczęcią generała zakonu przyjmujący go do Bractwa franciszkańskiego. Obate zaszczytne wyróżnienia uradowały szlachetnego Fryderyka w ostatnich miesiącach jego życia. Fryderyk Ozanam zmarł nagle 8 IX 1853 r. w Marsylii, w drodze powrotnej z jednej ze swoich podróży do Włoch, mając zaledwie 40 lat. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 22 VIII 1997 r. w katedrze Notre Dame w Paryżu.
W Kościele Powszechnym:
Święto Narodzenia Najśw. Maryi Panny. Wspominamy w tym radosnym dniu pojawienie się Jutrzenki, która wieściła rychłe wzejście Słońca sprawiedliwości. Obchodzono tę maryjną uroczystość od dawna, może zrazu w samej Jerozolimie, gdzie już w V stuleciu święcono rocznicę dedykacji bazyliki Najśw. Panny w miejscu Jej urodzenia: ubi nata est. Podobne święto pojawiło się potem w Bizancjum, a za papieża Sergiusza I było już dobrze zadomowione w Rzymie. U nas z uwagi na porę roku nazywane bywa często świętem Matki Boskiej Siewnej.
W Pesaro, we Włoszech, bł. Serafiny z Montefełtro, klaryski. Spokrewniona z możnymi rodami włoskimi, wcześnie wyszła za Aleksandra Sforzę. W r. 1457 mąż zmusił ją do zamknięcia się u klarysek w Pesaro. Współcześni podkreślali jej niewinność. W każdym razie w klasztorze wiodła życie ze wszech miar budujące. Zmarła w r. 1478. Kult zatwierdzono w r. 1754.
W Walencji, w Hiszpanii, św. Tomasza z Vilanuova. W r. 1516 wstąpił do augustianów. Wykładał potem w Alk al i, gdzie ongiś sam studiował. Stanowiska przełożeńskie piastował w Salamance, Burgos i Valladolid. Od r. 1527 bywał prowincjałem w Andaluzji i Kastylii. Szanowany przez Karola V, powołany został najpierw na stolicę biskupią w Grenadzie, a następnie w Walencji. Tam w r. 1555 zmarł. Kanonizowano go w r. 1658.