W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Małgorzata z Kortony, pokutnica z III Zakonu (1247-1297)
Małgorzata urodziła się w 1247 r. w Laviano, w małej miejscowości toskańskiej, w zubożałej ziemiańskiej rodzinie. Natura obdarzyła ją niezwykłą urodą. Gdy miała 7 lat, umarła jej matka. Mrukliwa macocha źle ją traktowała, więc dziewczyna w wieku 16 lat opuściła dom rodzinny i związała się z bogatym Arseniuszem z Monte Pulciano. Na jego dworze wiodła rozpustne życie ku zgorszeniu wielu.
Przez 9 lat utrzymywała grzeszne stosunki z Arseniuszem, z którym miała syna. Jej kochanek pewnego dnia został zamordowany w lesie w Petrignano – pies odnalazł rozkładające się już ciało. Nagła i tragiczna śmierć kochanka wstrząsnęła nią głęboko. Rodzice Arseniusza wypędzili ją wraz z synem, powróciła więc do rodzinnego Laviano, ale ojciec za namową macochy nie przyjął ich. Wówczas Małgorzata publicznie przeprosiła zgorszonych ludzi i postanowiła całkowicie odmienić sposób życia. Udała się do Kortony, gdzie oddała się posłudze chorym i ubogim tamtejszym przytułku.
Po 3 latach próby została przyjęta do III Zakonu św. Franciszka i powierzyła się kierownictwu braci mniejszych. Odtąd zaczęła wieść pokutny żywot. Jej syn także wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, gdzie po studiach przyjął święcenia kapłańskie.
Oddawała się modlitwie, postom i pobożnym rozmyślaniom. Gorliwie ćwiczyła się w pokorze i ubóstwie. Pałała niezwykłą miłością do Najświętszego Sakramentu i Męki Pańskiej. Wielu ludzi przybywało do niej, by znaleźć pociechę i pokrzepienie duchowe. Zjawił się w Kortonie nawet Dante Alighieri, aby spotkać się z Małgorzatą. Zmarła świątobliwie 22 II 1297 r. w 50 roku życia, a w 23 od swego nawrócenia. Papież Benedykt XIII kanonizował ją l6 V 1728 r.
W kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Zofii, męczennicy. Należała do grupy męczenników Kwarta, Kwinta, Sulpicjusza i Trofima. Byli to prawdopodobnie chrześcijanie sprowadzeni do stolicy na proces i egzekucję. W każdym razie wiele o nich nie wiemy, jakkolwiek zachowały się dość wczesne ślady ich kultu. W średniowieczu Zofię czczono zwłaszcza w alzackim Eschau i prawdopodobnie stamtąd cześć jej przeniknęła na ziemie polskie, gdzie wymieniana jest w starych kalendarzach.
W Autun, we Francji, św. Retyka, biskupa. Do godności tej powołano go, gdy owdowiał. Rychło zdobył sobie poważanie, a cesarz Konstantyn obdarzył go wielkim zaufaniem. Uczestniczył w kilku synodach i mediacjach. Zmarł w r. 334. Z jego pism niemal nic nie ocalało.
W Madrycie św. Izydora Oracza. Gdy miasto zdobyli arabscy Almorawidzi, uszedł z żoną i dzieckiem na wieś. Słynął z pobożności i wiernego wypełniania obowiązków stanu. W stolicy Hiszpanii doznaje czci szczególnej jako patron miasta. Gdzie indziej czci się go także jako patrona rolników. Zmarł około r. 1130.
W Esneh (Górny Egipt) Pachomiusza. Urodził się około 287 r. z rodziców pogańskich. Kiedy miał 20 lat, został wzięty do wojska i musiał służyć w legionach rzymskich w pobliżu Teb. Młodych rekrutów traktowano bardzo surowo, by ich w ten sposób zaprawiać do trudów żołnierskich. Od ludności jednak miejscowej, katolickiej, doznawali wiele życzliwości i pomocy. Donoszono im pożywienie, przynoszono bieliznę i codzienne ubranie. Zdziwiony Pachomiusz dowiedział się, że dlatego nie chcą jego dobrodzieje przyjąć zapłaty, gdyż czynią to w imię miłości do Pana Boga. Młody rekrut powoli zaczął zapoznawać się z nauką Chrystusa. Modlił się też do Boga chrześcijan, by go uwolnił od okrutnej służby. Po zwolnieniu z niej przyjął chrzest. Postanowił oddać się na wyłączną służbę Bożą.
Wkrótce potem udał się na pustynię, gdzie podjął życie w surowej ascezie u św. Polemona. Potem udał się do miejscowości Tabenna, gdzie prowadził życie samotne. Z wolna zaczęli przyłączać się do niego uczniowie. Z czasem (w latach 320-325) powstał duży klasztor. W następnych latach Pachomiusz założył jeszcze 8 podobnych zespołów mniszych. Po pewnym czasie zarząd nad klasztorem powierzył swojemu uczniowi, św. Teodorowi, a sam przeniósł się do Phboou, skąd rządził wszystkimi klasztorami-eremami. W czasie prześladowania udzielił schronienia św. Atanazemu.
We wszystkich eremach Pachomiusza obowiązywały następujące zasady: prowadozno życie wspólne, wykonywano prace ręczne, z której mnisi utrzymywali siebie oraz ubogich; każdy mieszkał w oddzielnym szałasie, a zbierano się wspólnie jedynie na posiłek i pacierze. Do odprawiania Mszy świętej zapraszano okolicznych kapłanów. Pachomiusz był bowiem przeciwny udzielaniu mnichom święceń kapłańskich, by nie wyróżniali się od reszty braci. Szczególny akcent kładł na cnoty ubóstwa i posłuszeństwa.
Zmarł 9 maja 347 r. Zostawił 9 założonych przez siebie eremów męskich i jeden żeński, w których łącznie było kilka tysięcy mnichów. Po jego śmierci zarząd nad wszystkimi objął św. Teodor (+ ok. 368).
Dla nadania trwałości swemu dziełu, Pachomiusz zostawił regułę pisaną, którą w roku 402 św. Hieronim przełożył na język łaciński. Koptyjski oryginał tej reguły zachował się jedynie we fragmentach. Można więc nazwać Pachomiusza pierwszym z ascetów, który nie tylko zakładał osady mnichów, ale także napisał dla nich regułę. Jego ciała nie udało się odnaleźć, gdyż w swojej pokorze zobowiązał następcę, by jego ciało zostało w ukryciu. W Kościele wschodnim doznaje wielkiej czci. W Etiopii po dzień dzisiejszy pokazują drewniany krzyż, który według podania ma pochodzić od Pachomiusza.
Katarzyna Mammolini, zwana także Bolońską lub Katarzyną de Vigri, urodziła się 8 września 1413 r. w patrycjuszowskiej rodzinie Benwenuty Mammolini i Jana de’Vigri, profesora uniwersytetu. W wieku 10 lat została damą dworu Margherity, nieślubnej córki Mikołaja III d’Este, księcia Ferrary. Na dworze przebywała przez 4 lata. Nie pociągało jej jednak życie dworskie. Czas tam spędzony wykorzystała na naukę łaciny i przepisywania ksiąg oraz muzyki (grała na skrzypcach), tańca i malarstwa (tworzyła miniatury). Znajomość kultury i sztuki przyda jej się bardzo w późniejszym życiu zakonnym.
Podobno odrzuciła propozycję małżeństwa. Mając 18 lat wstąpiła do wspólnoty zakonnej, która wkrótce przeżyła podział – część mniszek wybrała regułę augustiańską, pozostałe – wśród których była Katarzyna – skłaniały się do duchowości franciszkańskiej i reguły św. Klary. Przyzwyczajona do wygód, jakie miała w domu, Katarzyna podjęła surowe życie, wykonując najniższe posługi. Kiedy mieszkańcy jej rodzinnego miasta, Bolonii, ufundowali klasztor klarysek, przeniesiono ją do niego z Ferrary. Została w nim przełożoną. Pozostawiła po sobie pisma ascetyczne (m.in. „Siedem broni duchowych”), poezje i rysunki. Została obdarzona darem wizji; doznawała także silnych pokus szatańskich. Przeżyła kryzys duchowy, była bliska rozpaczy. Pan pocieszył ją, dając jej poznać swą realną obecność w Eucharystii. Katarzyna była tak zachwycona, że nie umiała tego przeżycia opisać słowami. Przeżyła też wizję sądu ostatecznego. Przepowiedziała dokładnie datę swej śmierci. Zmarła wymawiając imię Jezus 9 marca 1463 r. w Bolonii.
Pochowana została na cmentarzu, ale przy grobie natychmiast zaczęły dziać się cuda. Wkrotce przeprowadzono ekshumację i stwierdzono, że ciało jest nienaruszone i wydobywa się z niego piękny zapach. Powtórnie pochowano ją w kaplicy przy kościele Bożego Ciała w Bolonii w pozycji siedzącej na tronie. W tej postaci relikwie przetrwały do dzisiaj. W Bolonii co roku, w dniach 8-16 marca, obchodzona jest uroczyście oktawa ku czci św. Katarzyny.
Papież Klemens VIII w 1592 roku wpisał jej imię do Martyrologium Rzymskiego. Klemens XI beatyfikował ją 13 listopada 1703 roku i kanonizował 22 maja 1712. Bullę kanonizacyjną opublikował papież Benedykt XIII w 1724 roku. Jest patronką Bolonii, artystów, malarzy. Wzywana w obronie przed pokusami.
W ikonografii przedstawiana jest w habicie klaryski, z bosymi stopami. Jej atrybutem jest: Dzieciątko Jezus, księga, krzyż, lilia.