wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Błogosławieni Jan, Dominik, Michał, Tomasz i Paweł Tomaki, męczennicy z III Zakonu (+1628)
Jan i jego czterej synowie to naprawdę bohaterska rodzina chrześci-jańska. Żona po urodzeniu czwartego syna zmarła, będąc także chrześcijanką. Jan wychowywał synów w wierze Chrystusa. Dominik miał 16 lat, Michał – 13, Tomasz – 10, a Paweł – 7. Starsi synowie razem z ojcem należeli do III Zakonu, młodsi do Bractwa Paska św. Franciszka.
Mimo zakazu i wielkiego ryzyka Jan wspierał misjonarzy franciszkań-skich i dominikańskich w Japonii. Gdy mu to udowodniono, wraz z synami został osadzony w więzieniu w Omurze. Na polecenie gubernatora Kowakindono wyselekcjonowano 22 więź-niów spośród chrześcijan i zamordowano ich w Nagasaki. Wśród nich znalazł się Jan Tomaki i jego czterej synowie. Zostali ścięci 8 IX 1628 r. Błogosławiony papież Pius IX beatyfikował ich 7 VII 1867 r.
Również 13 października Bł. Honorat Koźmiński, kapłan z I Zakonu (1829-1916)
Przyszedł na świat 16 X 1829 r. w Białej Podlaskiej jako drugi syn Ste-fana i Aleksandry z Kahlów. Na chrzcie św. otrzymał imiona Florentyn Wacław Jan. Miał jeszcze dwie młodsze siostry. Wychowany w duchu religijnym, w okresie szkoły średniej zachwiał się w wierze i zaprzestał praktyk religijnych. Studiował także na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W 1846 r. osadzony został w cytadeli warszawskiej i oskarżony o udział w spisku. W celi więziennej przebył tyfus i głębokie doświadczenie wewnętrzne Sam napisał: „Jezus przyszedł do mnie do celi więziennej i łagodnie do wiary doprowadził”. W 1848 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów, gdzie przyjął imię Honorat. Profesję zakonną złożył 21 XII 1849 r., a święcenia kapłańskie przyjął 27 XII 1852 r. Wkrótce potem mianowano go lektorem teologii oraz kaznodzieją i spowiednikiem.
W Warszawie zetknął się z Zofią Truszkowską, która w 1855 r. została tercjarką i opiekowała się bezdomnymi. Wnet z niewiastami, które z nią współpracowały, założyła przytułek św. Feliksa z Cantalice, nadając im statut tercjarek życia wspólnego.
W 1864 r. władze carskie skasowały klasztory, a o. Honorat musiał wy-jechać do Zakroczymia i tam poddawano go rozmaitym szykanom. Każdego dnia wiele godzin poświęcał na adorację Najświętszego Sakramentu i rozważanie Ewangelii. Wiele czasu spędzał w konfesjonale, by formować dusze wiernych.
W ukrytym życiu Jezusa i Maryi w Nazarecie odnalazł wzór i pomysł dla nowej formy zakonnego życia ukrytego. Gorliwych penitentów i penitentki zachęcał do współpracy na niwie Pańskiej. W ten sposób o. Honorat zapoczątkował na ziemiach polskich nową formę życia zakonnego bez habitu i bez oznak zewnętrznych. Z tej inicjatywy zrodzonej w konfesjonale rozwinęła się sieć placówek szkolnych, pielęgniarskich, opiekuńczych, domów schronienia, ambulatoriów, szwalni i innych instytucji. Ojciec Honorat w Zakroczymiu i w Nowym Mieście nad Pilicą założył 26 wspólnot religijnych, z których ukonstytuowały się liczne zgromadzenia zakonne. Obecnie jest ich 17, w tym 3 habitowe, 14 bezhabitowych (12 żeńskich i 2 męskie).
Wiele czasu poświęcał o. Honorat intensywnej pracy pisarskiej. Spod jego pióra wychodziły zwłaszcza dzieła ascetyczne, które pomagały ludziom w pogłębieniu życia religijnego. Wiele w swoim życiu wycierpiał: nie opuszczały go choroby fizyczne i cierpienia duchowe. Odszedł z tego świata w opinii świętości 16 XII1916 r., w 87 roku życia.
Papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych 16 X 1988 r.
W Kościele Powszechnym
W Kordobie, w Hiszpanii, świętych Januarego, Fausta i Marcjalisa, męczenników. Mówią o nich wczesne inskrypcje, kalendarze oraz poeta Prudencjusz. Mimo to niewiele o nich potrafimy powiedzieć. Nie wiemy nawet, czy byli braćmi wedle krwi, czy też stali się nimi, zjednoczeni wspólnym heroicznym wyznaniem wiary.
W Szkocji św. Komgana, opata. Był zrazu misjonarzem, który przybył, aby ewangelizować Piktów. Potem założył ośrodek w Loekalsh, u wschodnich brzegów północnej Szkocji, ale jego działalność sięgała daleko na tereny sąsiednie. Żył w wieku VIII; bliższych dat z jego życia nie znamy.
W Spirze, w Nadrenii, św. Reginbalda, biskupa. Stał na czele mnichów, których Bruno z Augsburga wezwał do objęcia odnowionego opactwa św. Ulryka i św. Afry. Potem był przełożonym w Ebersberg. W r. 1022 powołano go na urząd opata do Lorsch. W dziesięć lat później cesarz Konrad H powierzył mu stolicę biskupią w Spirze. Zmarł w r. 1039. Wkrótce potem otoczony został czcią wiernych. Żył w czasach feudalnej anarchii, ale jako budowniczy kościołów stał się jednym z prekursorów czasów lepszych, nacechowanych postępem w dziedzinie kultury i obyczajów.