Święto Św. Szczepana
26 grudnia
Patronem drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia jest św. Szczepan, pierwszy męczennik chrześcijański, jeden z pierwszych świadków Zbawiciela, który zaświadczył o Nim swoim życiem. Śmierć św. Szczepana uwieńczyła jego pracowite przygotowania do życia dla Boga. Zapatrzeni w żłóbek Chrystusa nie zapominajmy, że ofiara ze strony Boga dla człowieka pociąga konieczność także ofiary ze strony człowieka dla Boga, chociażby ona wymagała nawet krwi męczeństwa.
Podobnie i my za przykładem św. Szczepana winniśmy wytrwale rozwijać i umacniać naszą wiarę i miłość, aby być przygotowanym do chwili przejścia do życia w wieczności.
Niewiele wiadomo o losach św. Szczepan, kiedy i gdzie się urodził i jak wyglądało jego wcześniejsze życie. Jego historia na kartach Nowego Testamentu rozpoczyna się z chwilą, gdy apostołowie na propozycję św. Piotra wybrali siedmiu diakonów dla posługi ubogim, aby w ten sposób odciążyć uczniów Chrystusa, dając im więcej czasu na głoszenie Ewangelii. Św. Szczepan nie ograniczał się jedynie do pracy charytatywnej, ale żarliwie głosił słowo Boże, niosąc ludziom nadzieję. Oto jak nam dzieje męczeństwa przedstawił św. Łukasz w Dziejach Apostolskich:
„Gdy to usłyszeli, zawrzały gniewem ich serca i zgrzytali zębami na niego. A on pełen Ducha Świętego patrzył w niego i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga”. A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem. Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: „Panie Jezu, przyjmij mego ducha”. A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu. Po tych słowach skonał” (Dz 7, 54-60).
Zwyczajowo w tym dniu święci się, podczas nabożeństwa, ziarna owsa lub innego zboża jako pamiątkę ukamienowania. Później garść tego poświęconego ziarna dodaje się do ziarna siewnego, pozostałym ziarnem obsypuje się księdza w niektórych regionach kraju.