W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Antoni z Hoornaert, kapłan i męczennik z I Zakonu (+ l572)
Rodzice jego byli biedni, jeśli chodzi o dobra materialne, ale bogaci w dobra duchowe jako gorliwi katolicy. Antoni wstąpił do franciszkanów w Gorkum (Holandia). Po odbyciu roku nowicjatu, profesji czasowej oraz studiów filozoficzno-teologicznych został wyświęcony na kapłana. Odtąd głosił gorliwie Słowo Boże, katechizował, nauczał, spowiadał i troszczył się o chorych. Swoim apostolstwem wielu powstrzymał od przejścia na kalwinizm. Ale też z tego powodu został aresztowany i osadzony w więzieniu, gdzie był torturowany o godzinie 2 nad ranem dnia 9 VII 1572 r. prześladowcy wyprowadzili go wraz z towarzyszami na miejsce stracenia. Błogosławiony papież Pius IX kanonizował Antoniego 29 VI 1867 r.
Również Bł. Floryda Cevoli, dziewica z II Zakonu (1685-1767)
Lukrecja Helena Cevoli była córką hrabiego Kurcjusza Cevolego i hrabiny Laury della Seta. Urodziła się w Pizie 11 XI 1685 r. Dzieciństwo spędziła w domu rodzinnym, a gdy skończyła 13 lat, rozpoczęła naukę w szkole prowadzonej przez klaryski z klasztoru św. Marcina w Pizie.
Pięcioletnie doświadczenie życia w tym środowisku zrodziło w jej sercu pragnienie poświęcenia się na wyłączną służbę Bogu w zakonie Kapucynek w Cittä di Castello. Mimo sprzeciwu rodziny oraz oporu samych sióstr 7 VI 1703 r. w uroczystość Bożego Ciała wstąpiła do klasztoru Klarysek Kapucynek, otrzymując podczas obłóczyn imię Floryda. W tym okresie mistrzynią nowicjatu była przyszła święta – Weronika Giuliani. Pod jej kierownictwem s. Floryda rozwinęła w sobie zamiłowanie do modlitwy i kontemplacji. Pokornie włączyła się w życie wspólnoty, wykonując najbardziej niewdzięczne prace. Po czterech latach nowicjatu powierzono jej różne funkcje w klasztorze, zajmowała się m.in. kuchnią, spiżarnią i apteką.
Gdy w 1716 r. s. Weronika została wybrana ksienią klasztoru, na wi- karię siostry wyznaczyły s. Florydę. Pod ich kierownictwem nastąpił wielki rozkwit życia duchowego całej wspólnoty Po śmierci s. Weroniki w 1727 r. ksienią została s. Floryda. Pełniła tę funkcję aż do śmierci.
Doznała wielu mistycznych wizji i łask. Zmarła 12 VI 1767 r. Beatyfikował ją 16 V 1993 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
Na pustyni egipskiej św. Onufrego, pustelnika. Trudno ustalić chronologię życia tego wczesnego przedstawiciela życia eremickiego. Ale jego wczesny kult nie podlega wątpliwościom. Ostały się m.in. stare koptyjskie, ormiańskie i etiopskie legendy, poświęcone jego postaci. Potem czczony był także w Polsce, o czym świadczą ciekawe przedstawienia ikonograficzne pustelnika.
W Rzymie św. Leona III, papieża. Od wczesnej młodości zaangażowany był w sprawach Kościoła. Wstąpiwszy na tron św. Piotra, bez zwłoki wszedł w kontakt z Karolem Wielkim, Potem spotkał się z nim w Paderborn, a w r. 800 dokonał jego koronacji na cesarza. Wydarzenie to okazało się brzemiennym w skutki, największym dziełem tego pontyfikatu. Leon zmarł w r. 816. W poczet świętych wpisano go dopiero w r. 1873.
W Weronie, we Włoszech, bł. Kaspra Bertoni. On to wprowadził Sodalicje Mariańskie na teren parafii. Ułożył potem konstytucje dla nowozałożonego zgromadzenia pań kanoniczek. W r. 1816 założył zgromadzenie nazwane Padri Stimmatini. Wielki misjonarz ludowy i apostoł kleru zmarł w r. 1853. Beatyfikował go w r. 1975 Paweł VI.