W rodzinie franciszkańskiej:
W Padwie św. Antoniego, doktora Kościoła. Urodził się w Lizbonie i dlatego gdzieniegdzie nazywają go Antonim Portugalskim. W piętnastym roku życia wstąpił do augustianów. W Santa Cruz otrzymał staranne wykształcenie i wgłębiał się w studium Pisma św. oraz Ojców Kościoła. Na wieść o męczeństwie misjonarzy franciszkańskich w Maroku zapragnął przywdziać habit Braci Mniejszych i udać się ich śladem do Maroka. Nie zniósłszy tamtejszego klimatu, zachorował. Wracając na okręcie gnanym burzą, dotarł do Sycylii. Po kapitule w Asyżu przebywał na pustelni, póki przypadkiem nie dał się poznać jako świetny kaznodzieja. Wysiano go wówczas na głoszenie słowa Bożego i zwalczanie błędnowierców, najpierw do północnych Włoch, potem także do południowej Francji. W latach 1227—1230 był prowincjałem Sosnami. Przybywszy następnie do Padwy, przez płomienne kaznodziejstwo i działalność na rzecz ubogich oraz pojednania zdobył sobie niebywałą popularność. Wyczerpany pracą, usunął się do Camposampiero, ale dostrzegając zbliżający się koniec, poprosił przeniesienie go do miasta. Zmarł u jego wrót, mając zaledwie około 35 lat. W niespełna rok później kanonizował go Grzegorz IX. Antoni pozostawi! po sobie zbiory kazań i osnów kaznodziejskich. Z tego przede wszystkim względu Pius XII ogłosił go w r. 1946 doktorem Kościoła.
W Kościele Powszechnym
W Djebeil, w Libanie, św. Akwiliny, męczennicy. Znana jest także pod pierwotnym imieniem Akwiliny z Byblos,
W Clairvaux, w Burgundii, bł. Gerarda, cystersa. Starszy brat św. Bernarda, zrazu do zakonu wstąpić nie chciał. Zraniony w walce i wzięty do niewoli, skłonił się w końcu do stanu, jaki obrali jego bracia. Uczestniczył następnie w organizowaniu opactwa w Clairvaux. Zmarł w r. 1138. Bernard wypowiedział wówczas słowa, które świadczą o jego wielkim bólu i serdeczności.