W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Benedykt Józef Labre, pielgrzym z III Zakonu (1748-1783). Przyszedł na świat 26 III 1748 r. w Amettes (Francja) jako najstarszy z piętnaściorga rodzeństwa. Rodzice jego Jan Chrzciciel i Anna Barbe Grandsire byli biednymi wieśniakami. Uczęszczał do szkoły parafialnej, a kiedy miał 12 lat, zajął się nim wuj ks. Franciszek Józef Labre. Benedykt od młodości stronił od zabaw chłopięcych, zatapiając się w modlitwie. Serce miał czułe na niedolę bliźnich. W 16 roku życia zamierzał wstąpić do kartuzów, ci jednak go nie przyjęli. Próbował szczęścia u trapistów, ale i ci uznali, że się nie nadaje. Mając 21, wyruszył do Rzymu w nadziei, że tam znajdzie dla siebie odpowiednią rodzinę zakonną. W mieście Chieri napisał pożegnalny list do rodziny. Podczas modlitwy ujrzał nadprzyrodzone światło i usłyszał głos: „Twoim powołaniem jest cały świat. Klasztorem twoim ulica i drogi. Masz być pielgrzymem Bożym”. Wyzbył się wszystkiego, co miał, i w jednej szacie, z workiem na plecach udał się w dalszą drogę. Szatę przepasał tercjarskim sznurem, który otrzymał w Bazylice św. Franciszka w Asyżu. W worku nosił Nowy Testament, O naśladowaniu Chrystusa i brewiarz, który odmawiał każdego dnia. Na jego piersiach widniał krzyż, w dłoni trzymał różaniec. Kromka chleba, jakieś warzywo i woda to jego dzienne pożywienie. Jeśli otrzymał więcej lub coś lepszego, rozdawał to ubogim. Sypiał pod drzewami pod gołym niebem. Odwiedził sanktuaria we Francji, Szwajcarii, Hiszpanii, w Niemczech we Włoszech. Tam się modlił i kajał za grzechy swoje i świata. Ostatnie 6 lat tułaczego życia spędził w Rzymie, mieszkając w ruinach Koloseum i Forum Romanum. IV 1783 r. znaleziono go zupełnie wyczerpanego na stopniach kościoła Santa Maria dei Monti. Pewien rzeźnik użyczył mu miejsca w komórce, gdzie zmarł tego samego dnia. W Rzymie mówiono: „Umarł Święty”. Papież Leon XIII kanonizował go 8 XII 1881 r.
W kościele Powszechnym:
W Vannes, we Francji, św. Paterna, biskupa. Historia jego życia mało jest rozpoznana. Miał pochodzić z Bretonii, ale rzekomo wcześnie przeniósł się do Irlandii. Potem wiódł życie mnisze na terenie Walii. Sakrę biskupią otrzymać miał w czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej. Wreszcie mieszkańcy Vannes wezwali go do objęcia stolicy biskupiej w ich mieście. Zmarł prawdopodobnie około r. 565.
W Tuy, w Hiszpanii, bł. Piotra Gonsalez, dominikanina. Dzięki powiązaniom rodzinnym wcześnie powołano go do kapituły w Astorga. Miał wówczas doznać upokorzenia, które stało się dlań duchowym przełomem. Wstąpiwszy do dominikanów, wyrobił się na znakomitego kaznodzieję. W tym charakterze towarzyszył Ferdynandowi HI. Po odzyskaniu Kordoby stał się apostołem pokoju i pojednania oraz wielkim jałmużnikiem. Podobnie działał w Galicji oraz w niektórych okolicach Portugalii. Wyczerpany trudami, zmarł w r. 1246. Marynarze z półwyspu Iberyjskiego czcili go jako swego patrona.
W Awinionie, w południowej Francji, bł. Cezara de Bus. Założył stowarzyszenie księży dla szerzenia wiedzy chrześcijańskiej, które zwano krótko Pères Doctrinnaires. Klemens VIII zatwierdził je w r. 1597. Błogosławiony zmarł w r. 1607. Beatyfikował go w r. 1975 Paweł VI.