17 kwietnia wspominamy

W rodzinie franciszkańskiej:

Św. Bernadeta Soubirous, dziewica z III Zakonu (1844-1879)
Urodziła się 7 1 1844 r. w Lourdes (Francja) jako najstarsza z dziewię­ciorga rodzeństwa. Rodzicami jej byli: ubogi młynarz Franciszek Soubi­rous i Ludwika Casterot. Bernadeta była słabego zdrowia. Przez pewien czas przebywała u swej krewnej Marii Aravent, u której pasła owce Wzra­stała w wielkim ubóstwie
zaniedbaniu. W 1858 r. wróciła do rodziców i rozpoczęła naukę katechizmu, przygotowując się do I Komunii św.
11 II 1858 r. ujrzała po raz pierwszy Najświętszą Maryję Pannę. Mat­ka Boża zjawiła się Bernadecie nad rzeką Gave w pobliżu groty Massabielle, wzywając ją do modlitwy różańcowej i do uczynków pokutnych za nawrócenie grzeszników. Wszystkich objawień było łącznie osiemna­ście od 11 II do 16 VII. Na zapytanie Bernadety: „Kim jesteś, piękna Pa­ni?”, Maryja odpowiedziała: „Jestem Niepokalanym Poczęciem”.
Przychodziłam do groty przez 15 dni i codziennie Pa­ni mi się pokazywała, tylko Jej nie było w poniedziałek i piątek. I Pani mi mówiła znowu, aby wybudowano tu kaplicę, abym się umyła w źró­dle i by się modlono o nawrócenie grzeszników. Pytałam Ją parę razy, kim jest, Ona jednak tylko lekko się uśmiechała, aż
w końcu, wzniósł­szy ręce i oczy ku niebu, powiedziała mi, że jest Niepokalanym Poczę­ciem.
W ciągu tych 15 dni powierzyła mi trzy tajemnice, zabraniając mówić o nich komukolwiek; co też zachowałam wier­nie aż dotąd”.
Bernadeta zakończyła swoją misję. W tym samym roku zapadła na obustron­ne zapalenie płuc Wyzdrowiała, ale po­stanowiła wstąpić do zakonu. Po prostu chciała się ukryć przed oczyma cieka­wych. Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr od Miłości i Nauczania Chrześcijańskie­go, u których wcześniej, 3 VI 1854 r., przyjęła I Komunię św.
28 III 1879 r. z pełną świadomością i żywą wiarą przyjęła sakrament chorych, a po trzech tygodniach, 16 IV tegoż roku, umierała ze słowami na ustach: „Módlcie się za mną, biedną grzesznicą”. 8 XII 1933 r. kanonizował ją papież Pius XI.

Również 17 kwietnia Bł. Henryk Heath, kapłan i męczennik z I Zakonu (1599-1643)
Urodził się w 1599 r. w angielskiej rodzinie protestanckiej. Od 1618 r. studiował w Cambridge. 9 X 1622 r. został pastorem. Pod wpływem pism św. Roberta Bellarmina (1542-1621) przeszedł na katolicyzm. Opuścił Cambridge, a w 1623 r. został przyjęty do Kościoła katolickiego przez ks. George’a Muscotta
w Londynie. Rok później wstąpił do angielskiej pro­wincji Braci Mniejszych Rekolektów w Douai. W klasztorze przyjął imię Paweł od św. Marii Magdaleny.
W 1625 r. złożył profesję zakonną. W za­konie pełnił różne posługi, ale przede wszystkim nauczał w Douai.
Do Anglii wrócił w 1643 r. po 20 latach życia pełnego odpowiedzial­ności, umartwień i modlitwy, pociągnięty przykładem męczeństwa ks. Williama Warda. Za­raz po przybyciu do Londynu został aresztowany i oskarżony na podsta­wie dokumentów znalezionych w nakryciu głowy. Przed sądem oświad­czył, że przybył do Anglii po to, by wyrwać dusze z herezji. Sądzony był w Newgate i w Londynie. Podczas śledztwa odrzucił propozycję złożenia przysięgi na dekret z 1606 r. Skazano go jako kapłana 11 IV 1643 r. na podstawie dekretu z 1585 r. Trybunałowi podziękował za honor śmier­ci za Chrystusa. Z imieniem Jezusa na ustach
i modlitwą o nawrócenie Anglii poszedł na szubienicę w Tyburn 17 IV 1643 r. Po śmierci ciało je­go zostało poćwiartowane. 22 XI 1987 r. papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławio­nych.

W Kościele Powszechnym

W Rzymie św. Aniceta, papieża. Pochodził z Syrii. Koś­ciołem rządził w latach 154—165. Rzym odwiedzali w tym cza­sie wybitni mężowie jak Ireneusz, Justyn, jego uczeń Tacjan, Hegezyp oraz Polikarp. Czynni byli tam także heretycy: Marcjon, Walentyn i inni. Przez długi czas Aniceta mylnie zaliczano do męczenników.

W Kordobie, w Hiszpanii, św. Eliasza i towarzyszy, mę­czenników. Nie wiemy, w jakich okolicznościach zostali ujęci i skazani. Stało się to w każdym razie za panowania Mohameda, następcy Abderama II. O męczennikach mówi w swym Memoria­le sanctorum św. Eulogiusz.

W Pizie, we Włoszech, bł. Klary Gambacorta. Córka możnowładcy, uwikłanego w ówczesne zacięte spory między panują­cymi i miastami włoskimi, Klara wstąpiła zrazu do klarysek. Nie uzyskała na to zgody porywczego ojca i została stamtąd zabrana siłą. Przez długi czas przebywała w prawdziwym więzieniu do­mowym, póki pod wpływem wydarzeń oraz perswazji krewnych ojciec nie zgodzi! się na jej powtórne wstąpienie do stanu zakon­nego. Tym razem obrała dominikanki. Ciężko przeżyła później śmierć ojca, zasztyletowanego przez przeciwników u wrót klaszto­ru, który dla niej ufundował. Zmarła w r. 1419. Piza czciła ją zawsze jako świętą.

Scroll to Top