W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Antonia z Florencji, wdowa z II Zakonu (1401-1472).
Antonia przyszła na świat we Florencji w 1401 r. w dostojnej i znakomitej rodzinie. W wieku 15 lat wyszła za mąż, urodziła syna, ale wnet owdowiała. Dla zapewnienia przyszłości dziecku za namową rodziny ponownie wyszła za mąż, ale i drugi mąż wnet umarł. Odczytała to jako znak, że życie małżeńskie i rodzinne nie jest jej powołaniem. Skoro tylko syn usamodzielnił się, wstąpiła do klasztoru św. Onufrego tercjarek regularnych św. Franciszka, założonego przez bł. Angelinę Marsciano. W klasztorze miała sposobność do ćwiczenia się w cnotach i całkowitego poświęcenia się Bogu. Wkrótce zaczęła świecić przykładem życia serafickiego. To było powodem, że po kilku latach wysłano ją jako ksienię do Foligno, gdzie spotkała się z bł. Angeliną, przełożoną generalną żeńskich klasztorów opartych na III regule św. Franciszka. Potem była przełożoną w klasztorze św. Elżbiety w Akwili. Tu miała za kierownika duchowego samego św. Jana Kapistrana, który wraz ze św. Bernardynem ze Sieny był propagatorem obserwancji. Pod koniec życia często wpadała w zachwyty nad wielkością Boga, miewała też widzenia i lewitacje. Dnia 18 II 1472 r. posilona świętymi sakramentami zasnęła w Panu. Przed śmiercią upominała i zachęcała siostry, aby dokładnie zachowywały regułę i żyły miłością siostrzaną.
Kult jej zatwierdził błogosławiony papież Pius IX dnial7 IX 1847 r.
Również 18 lutego Św. Joachim Sakakibara, męczennik z III Zakonu (+1597)
W latach 1549-1561 za sprawą św. Franciszka Ksawerego dokonywała się ewangelizacja Japonii. W 1587 r. jej wspólnotę katolicką stanowiło 205 tysięcy wiernych, głównie z Nagasaki. Ale w tym też roku rozpoczęło się prześladowanie chrześcijan. Najpierw wypędzono jezuitów, którzy jednak przeważnie pozostali w ukryciu, cicho kontynuując dzieło apostolskie W 1593 r. do Japonii przybyli z Filipin franciszkanie, by głosić Ewangelię i nawracać Wznosili kościoły, klasztory, szpitale, szkoły i przytułki. Wielu Japończyków przyłączyło się do nich i współpracowało z nimi.
Wśród nich wspominamy Joachima Sakakibarę, urodzonego w Osace. Był ekonomem szpitali i innych domów franciszkańskich. Jeszcze był katechumenem, gdy jego żona już była chrześcijanką. Kiedy przyjął chrzest, stał się jakby innym człowiekiem. Jako członek III Zakonu z entuzjazmem spełniał posługę ekonoma i pielęgniarza.
9 XII 1596 r. został aresztowany wraz z innymi. Zginął ukrzyżowany w Nagasaki 5 II 1597 r.
Błogosławiony papież Pius IX kanonizował go 8 VI 1862 r.
w Kościele Powszechnym:
W Hypaipa, w Lidii, św. Flawiana, patriarchy konstantynopolskiego, mężnego obrońcy prawo wierności. Chociaż w sporach z monofizytami unikał zaognień, w r. 448 potępił Eutychesa. Leon I zaaprobował jego stanowisko w liście dogmatycznym, znanym pod nazwą Tomus ad Flavianum. Cesarz zwołał wówczas do Efezu synod, a wrogowie Flaviana z Dioskorem antiocheńskim na czele zręcznie przeprowadzili jego depozycję. Z miejsca obrad tego „zbójeckiego synodu” (latrocinium Ephesinum), patriarcha wyszedł już w asyście żołnierzy. Zmarł w drodze na wygnanie. Zrehabilitował go uroczyście Sobór Chalcedoński (451).
W Toledo św. Heladiusza, który mądrze i roztropnie rządził tą starożytną stolicą. Jego pochwałę św. Ildefons zamieścił w swym dziełku De viris inlustribus. Zmarł w r. 631.
W Kang-Czeu, w Chinach, bł. Jana Piotra Noel, kapłana ze zgromadzenia Towarzystwa Misji Zagranicznych. Poniósł on śmierć męczeńską w r. 1862. Beatyfikował go razem z innymi Pius X (1909).