19 maja wspominamy

W rodzienie franciszkańeskiej:

Św. Teofil z Corte, kapłan z I Zakonu (1676-1740). Urodził się w 1676 r. w Corte na Korsyce w bogatej rodzinie De Signo­ri. Na chrzcie otrzymał imię Błażej, które następnie zmienił na Teofil (co znaczy: przyjaciel Boga), kiedy po ukończeniu studiów wstąpił w swoim rodzinnym mieście do Zakonu Braci Mniejszych. Przywdziawszy habit, odbył rok nowicjatu. Studiował potem w Rzymie filozofię, a w Neapolu teologię.
Wiele od siebie wymagał, a nie miał wcale łatwego charakteru. Ćwi­cząc się i pracując nad sobą, nabył cnoty delikatności i cierpliwości. Od­nosił wielkie sukcesy na niwie głoszenia Słowa Bożego. Przez wiernych uważany był za posłańca dobroci. Dzięki jego przepowiadaniu grzeszni­cy wracali do Boga, a życie chrześcijan było rytmem wiary i działalno­ści apostolskiej. Wszelkie trudności przezwyciężał dobrocią, łagodnością, życzliwością oraz wysiłkiem i pracą na rzecz dobra. Ostatnią pustelnię założył w Fucecchio w Toskanii, gdzie aż do śmierci był gwardianem. Świątobliwie zasnął w Panu dnia 19 V 1740 r. w 64 roku życia. Papież Pius XI kanonizował go 29 VI 1930 r.

 Również Św. Kryspin z Viterbo, brat z I Zakonu (1668-1750). Urodził się 13 XI 1668 r. w Viterbo w skromnej włoskiej rodzinie. Zanim przywdział habit kapucyński, zwał się Piotr Fioretti. 22 VII 1693 r. rozpoczął nowicjat u kapucynów w Palanzanie. Po złożeniu pierwszej profesji zakonnej peł­nił posługę pomocnika kucharza w klasz­torze w Tolfi.
Pałał miłością do Boga Ojca i Matki Bożej. Był ascetą. Natura obdarzyła go ta­kimi cechami, jak: hojność, wrażliwość, radość, życzliwość, współczucie obejmu­jące chorych, biednych, więźniów, opusz­czonych, dzieci i sieroty. Zawsze pogodny i radosny wyróżniał się nabożeństwem do Matki Najświętszej.
Słynął z niezwykłych łask i z mądrych rad, których udzielał zwracają­cym się do niego. Pozostawił po sobie listy i poezje oraz maksymy i mo­dlitwy.
Ostanie lata przeżył w Rzymie w klasztorze przy Via Vittorio Veneto. Zmarł 19 V 1750 r. w 82 roku życia. Papież Pius VII zaliczył go w poczet błogosławionych dnia 7IX 1806 r., a papież Jan Paweł II kanonizował 20 VI 1982 r.

W Kościele Powszechnym

W Rzymie św. Urbana I, papieża. Rządził stolicą Piotrową w latach 222—230. Chrześcijanie Rzymu byli wówczas roz­dzieleni schizmą, wywołaną przez Hipolita. W średniowieczu Ur­ban był jednym z najbardziej popularnych świętych. Jego wspo­mnienie skojarzyło się ze zwyczajami rolników. Czczono go także u nas, a na Śląsku w jego dzień błogosławiono pola i błagano o urodzaje.

W Castello di Fumone, we Włoszech, św. Piotra z Morrorse, który jako Celestyn V przez krótki czas kierował nawą Piotrową. Wcześnie wstąpił do benedyktynów. Potem osiadł jako pustelnik na górze Morrone. Gdy ściągnęli doń uczniowie, zało­żył zgromadzenie, które nazwano później celestynami i które mia­ło swe okresy rozkwitu, ale mimo to w XIX w. przestało istnieć. Nazwa pochodziła stąd, że dla położenia kresu przedłużającemu się wakansowi w r. 1294 obrano Piotra papieżem i wtedy przy­brał on imię Celestyna V. Ale do pełnienia wysokich funkcji przy­gotowany nie był i rychło zaczęto nadużywać jego gołębiej pro­stoty. Piotr rychło też zorientował się w sytuacji i zatęsknił za samotnością. Następca, obawiając się przeciwników, nakazał go inwigilować, a potem umieścił w odosobnionym zameczku. Tam to Piotr zakończył życie w r. 1296. Kanonizował go w r. 1313 Klemens V.