W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Andrzej Karol Ferrari, kardynał i arcybiskup z III Zakonu (1850-1921)
Urodził się 13 VIII 1850 r. w Lalatcie, jako syn Józefa Ferrariego i Magdaleny z domu Longarini. Uczęszczał do niższego seminarium duchownego. Potem przeniósł się do diecezjalnego seminarium duchownego w Parmie, gdzie po studiach teologicznych 19 XII 1873 r. został wyświęcony na kapłana.
Ksiądz Ferrari studiował dogmatykę i teologię moralną. W 1877 r. został rektorem Wyższego Seminarium Duchownego oraz profesorem teologii dogmatycznej i moralnej. W tym czasie zredagował dzieło: Summula theologice dogmaticce ad mentem sancti Thomce, które w krótkim czasie doczekało się trzech wydań. Kochał Św. Franciszka i franciszkanizm; był tercjarzem – 30 VI1876 r. złożył swoje śluby.
29 V 1890 r. rektor Ferrari został mianowany biskupem w Guastalli, małym mieście leżącym między Parmą a Mantuą. Dwa lata później objął stolicę biskupią w Como, co było niewątpliwie awansem. Po dwóch dalszych latach został arcybiskupem Mediolanu i kardynałem kościoła św. Anastazji w Rzymie. Kapelusz kardynalski wręczył mu papież Leon XIII. Będąc w Mediolanie następcą świętego Karola Boromeusza, do swego chrzestnego imienia dodał imię Karol, chcąc w ten sposób podkreślić swój ogromny szacunek dla poprzednika i chęć kontynuowania jego dzieła.
Beatyfikował go 10 V 1987 r. papież Jan Paweł II.
Również 2 lutego
Bł. Maria Dominika Mantovani, dziewica (1862-1934)
Urodziła się 12 XI 1862 r. w Castelletto di Brenzone w północnych Włoszech w ubogiej rodzinie Jana Baptysty Mantovaniego i Prudenzy z Zamperinich. Pomimo nieprzeciętnych zdolności skończyła tylko szkołę podstawową.
Już w dzieciństwie bardzo lubiła się modlić. Głównym źródłem jej formacji chrześcijańskiej był katechizm i wychowanie, jakie otrzymała w swojej bardzo pobożnej rodzinie. Odkrywanym w ten sposób bogactwem Ewangelii spontanicznie dzieliła się ze swymi rówieśnikami.
W 1877 r. do jej rodzinnej parafii przybył wybitny duszpasterz młodzieży Józef Nascimbeni. Wywarł on decydujący wpływ na całe jej życie i drogę do świętości. Był ojcem duchownym Marii Dominiki, a ona najbardziej oddaną współpracowniczką we wszystkich podejmowanych przez niego inicjatywach apostolskich. Pod jego kierownictwem coraz pełniej angażowała się w życie religijne. Najpierw zapisała się do Unii Córek Maryi, a 8 XII 1886 r. złożyła wieczysty ślub czystości. Sześć lat później, 6 XI 1892 r., wraz z Józefem Nascimbenim założyła Zgromadzenie Małych Sióstr Świętej Rodziny i została jego pierwszą przełożoną. Wyróżniało ją wielkie nabożeństwo do Maryi Niepokalanej i zamiłowanie do kontemplacji Jezusa oraz Świętej Rodziny.
Miała istotny wpływ na wypracowanie konstytucji zgromadzenia inspirowanych regułą Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka i na formację sióstr. Jej współpraca, połączona ze świadectwem życia, bez zarzutu przyczyniła się zdecydowanie do rozwoju i ekspansji zgromadzenia, które w dniu jej śmierci, 2 II 1934 r., liczyło blisko 1200 sióstr, żyjących w 150 domach we Włoszech i poza granicą.
Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 27 IV 2003 r.
W Kościele Powszechnym:
Hypapante — uroczystość upamiętniająca przybycie Chrystusa do świątyni Jerozolimskiej. Już w V stuleciu obchodzono ją uroczyście w Jerozolimie, wzbogacając rychło procesję ze światłami, co było nawiązaniem do tekstu z ewangelii św. Łukasza (2, 32). Cesarz Justynian rozciągnął ją w r. 542 jako obowiązującą na całe państwo. Na Zachodzie nosiła ongiś nazwę Occursus, ale z czasem pod wpływem uroczystości sprawowanej w Rzymie u Matki Boskiej Większej nabrała charakteru święta maryjnego. Z tych też powodów nosiła ona u nas nazwę święta Matki Boskiej Gromnicznej. Nowy kalendarz liturgiczny nadał świętu nazwę Ofiarowania Pańskiego.
W Canterbury, w Anglii, św. Wawrzyńca, biskupa, który był następcą św. Augustyna. Beda, który go wychwala w swej Historii kościelnej narodu angielskiego, zaznacza także, że ochrzcił króla Edbalda.
We Florencji św. Katarzyny Ricci, wielkiej mistyczki dominikańskiej, która utrzymywała kontakt z takimi osobistościami jak Karol Boromeusz, Filip Neri, Pius V, Magdalena de Pazzi i inni. Wielką czcią otaczała Savonarola, co utrudniało później przeprowadzenie jej procesu kanonizacyjnego. Zmarła w r. 1589.