W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Konrad z Parzham, brat z I Zakonu (1818-1894)
Jan Brindorfer (imię zakonne Konrad) urodził się 22 XII 1818 r. jako dziewiąte dziecko rolników Bartłomieja i Gertrudy w Parzham w pobliżu Passawy (Bawaria). W 16 roku życia został sierotą. Pracował na roli. Mając 31 lat, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Alttoting, gdzie 4 X 1852 r. złożył śluby zakonne. Pełnił posługę brata furtiana w klasztorze i sanktuarium maryjnym w Alttoting.
Budował wszystkich swą pobożnością, serdecznym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej oraz nieustanną gotowością, z jaką usługiwał pielgrzymom i biednym. Wszystko przyjmuję z wdzięcznością od Ojca niebieskiego, tak radości, jak i przykrości. On bowiem wie najlepiej, co dla nas jest bardziej korzystne. Tak więc nieustannie raduję się w Panu. To tylko sobie wyrzucam, że jeszcze za mało Go miłuję”.
Papież Pius XI beatyfikował go w 1930 r., a 20 V 1934 r. dokonał jego kanonizacji.
W Kościele Powszechnym
W Canterbury, w Anglii, św. Anzelma, biskupa i doktora Kościoła. Pochodził z doliny Aosta w Piemoncie, ale wcześnie przybył do normandzkiego opactwa w Bec, gdzie przywdział habit benedyktyński. W r. 1063 mimo młodego wieku został tam przeorem. Wcześnie też zaczął tworzyć swą filozoficzną syntezę napisał Proslogion, Monologion, De veritate, De libero arbitrio, De casu diaboli oraz De grammatico. W r. 1078 obrano go opatem, a w pięć lat później Wilhelm II naznaczył go na następcę Lanfranca na stolicy prymasowskiej w Canterbury. Wkrótce doszło jednak do konfliktu na tle prerogatyw króla i Anzelm zmuszony był wyjechać na kontynent. Chciał wówczas zrezygnować ze stolicy i wrócić do klasztoru, ale Urban II zaoponował. Po jakimś czasie doszło na szczęście do ugody. Henryk I zrzekł się inwestytury przez pastorał i pierścień, natomiast każdy przed przyjęciem sakry biskupiej zobowiązany był złożyć królowi przysięgę na wierność. Wróciwszy do Anglii, Anzelm zajął się gorliwie duszpasterstwem i administrowaniem diecezji, ale nie zaniedbywał nadal pracy pisarskiej. Powstała dzięki temu nowa seria głębokich dzieł: De incarnatione Verbi, De processione Sancti Spiritus, Cur Deus homo itd. Zmarł w r. 1109. Potomność dostrzegła w nim przede wszystkim myśliciela, który utorował drogę do trzynastowiecznej syntezy scholastycznej.
W Rzymie św. Apoloniusza, męczennika. Gdy był przesłuchiwany,wygłosił ze swadą apologię religii chrześcijańskiej. Hieronim uczynił z niego senatora i pisarza, co nie wydaje się uzasadnione. Jego śmierć przypada na łata osiemdziesiąte II stulecia.
W Altotting, w Bawarii, św. Konrada z Parzham, kapucyna. Do 31 r. życia przebywał wśród licznej rodziny i pracował na roli. Wstąpiwszy do zakonu, był furtianem, najdłużej w pielgrzymkowej miejscowości Altotting, gdzie budował wszystkich swą pobożnością, usłużnością oraz czułym nabożeństwem do Najśw. Sakramentu i Matki Boskiej. Zmarł w r. 1894. W czterdzieści lat później kanonizował go Pius XI. Jan Paweł H uczcił jego grób w czasie swej pielgrzymki do Niemiec.