W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Franciszek z Fabriano, kapłan z I Zakonu (1261-1322)
Błogosławiony Franciszek urodził się w Fabriano koło Ankony. Jego ojcem był lekarz Compagno Venimbene, a matką Małgorzata di Federico. Pobożne opowiadanie głosi, że jako chłopczyk poważnie zachorował. Wówczas matka odbyła z nim pielgrzymkę do grobu św. Franciszka z Asyżu i ofiarowała go z prośbą
o wyzdrowienie. Została wysłuchana. W wieku 16 lat, po ukończeniu studiów filozoficznych, przywdział habit św. Franciszka. Podczas nowicjatu, który odbywał w Fabriano, otrzymał pozwolenie udania się do Asyżu, by zyskać odpust Porcjunkuli. Tam spotkał brata Leona, spowiednika i sekretarza św. Franciszka, od którego dowiedział się, w jaki sposób Biedaczyna otrzymał ten odpust. Franciszek ponadto czytał „pisma” brata Leona.
Umarł w IV 1322 r. Miał wtedy 61 lat, z czego 45 przeżył w zakonie, heroicznie służąc Bogu i ludziom. Kult jego potwierdził 1 IV 1775 r. papież Pius VI.
W Kościele Powszechnym
z arianizmem. Za namową króla Ostrogotów, Teodoryka, udał się do Konstantynopola. Tam także zaprowadził lad w wielu sprawach, a Justyniana skłonił do wyznania wiary, przez co cesarz odciął się wyraźnie od arianizmu. Dante upamiętnił to w VI pieśni swego Raju. Niebawem papież zapadł jednak na zdrowiu
i w Konstantynopolu zakończył życie (536). Starsze martyrologia wspominały go pod dniem 20 września, bo wtedy jego szczątki przeniesiono do Rzymu.
W Anastasiopolis, w Azji Mniejszej, św. Teodora Sykeoty, opata i biskupa. Żył zrazu jako pustelnik. Gdy pozyskał towarzyszy, wybudował klasztor. Potem powołano go na stolicę biskupią, ale godność ta wyraźnie kolidowała z jego pokorą i umiłowaniem samotności. Po kilku latach przyjęto więc jego rezygnację. Zmarł w r. 613, przyczyniwszy się wiele do rozszerzenia kultu św. Jerzego. Jego własną cześć głosili wiarygodni biografowie, zwłaszcza uczeń Eleuziusz.