W rodzinie Franciszkańskiej:
Bł. Jan z Parmy, kapłan, minister generalny I Zakonu (1208-1289). Jan Buralli urodził się w Parmie w 1208 r. Obdarzony szczególnymi zdolnościami intelektualnymi, za radą swego wuja kapłana, udał się na studia. Uzyskawszy doktorat z filozofii, nauczał logiki w rodzinnej Parmie. Jednak bardziej niż intelekt zafascynował go duch ewangeliczny reguły św. Franciszka. W 1233 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych; wówczas ministrem generalnym był brat Eliasz. Po złożeniu przez Jana profesji przełożeni wysłali go do Paryża celem kontynuowania studiów. Tam przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął intensywną działalność apostolską. Zdolności intelektualne, miła prezencja, dźwięczny głos – wszystko to skłaniało do słuchania go. Dobrze znał się na muzyce i piękne śpiewał. Sam papież słuchał jego kazań. Na kapitule generalnej odbytej w Lyonie w 1247 r. o. Jan został wybrany na ministra generalnego. Urząd ten piastował przez 10 lat. Posługa jego nie była łatwa, ponieważ w zakonie ścierały się wtedy dwa nurty odnośnie do kwestii ubóstwa. Nawiązywał kontakty z niemal wszystkimi wspólnotami braterskimi w Europie. Dawał przykład wzniosłej pokory, wielkiej roztropności i powściągliwości. Na kapitule generalnej 2 II 1257 r. o. Jan złożył dymisję z urzędu generała. Na jego miejsce wybrano późniejszego św. Bonawenturę. Ojciec Jan udał się do pustelni w Greccio, gdzie oddał się modlitwie i kontemplacji. Papieże Jan XXI i Mikołaj III proponowali mu kapelusz kardynalski, lecz on pokornie odmawiał. Wysłano go jeszcze do Grecji celem nawiązania kontaktów z Kościołem Wschodnim, lecz podczas podróży zachorował i umarł 19 III 1289 r. w Camerino, gdzie też został pochowany w kościele św. Franciszka. Papież Pius VI dnia 1 III 1777 r. zatwierdził jego kult.
Również 21 marca Bł. Jan Kearney, kapłan i męczennik z I Zakonu (1619-1653). Urodził się w Cashel w 1619 r. jako syn Jana i Elżbiety Nee Creagh. Wstąpił do klasztoru Franciszkanów w Killkenny, sześć lat studiował w Lowanium (Belgia) i w 1642 r. przyjął święcenia kapłańskie w Brukseli. Kiedy w 1644 r. statkiem wracał do Irlandii, został aresztowany, torturowany i skazany na śmierć. Udało mu się jednak – z pomocą innych – zbiec do Irlandii, gdzie został gwardianem w Carrih-on-Suir. Wiosną 1653 r. ponownie został aresztowany i oskarżony za odprawienie Mszy św., sprawowanie sakramentów oraz zachęcanie katolików, by trwali w jedności z papieżem. Skazany został na karę śmierci. Przed powieszeniem publicznie wyznał swoją wiarę, za którą oddał swe życie. Wyrok wykonano rano 21 III 1653 r. Pochowany został w sali kapitulnej franciszkańskiego klasztoru w Carrih-on-Suir. Papież Jan Paweł II beatyfikował go w grupie siedemnastu irlandzkich męczenników 27 IX 1992 r.
W Kościele Powszechnym:
W Lauconne, w Jurze francuskiej, św. Lupicyna, opata. Był bratem św. Romana, którego wspominaliśmy w dniu 28 lutego. Jako opat interweniował kilkakrotnie w obronie uciśnionych. Zmarł około r. 480.
Pod Cortoną, w Toskanii, bł. Hugolina Zeffirini. Syn możnego rodu, na skutek walk, jakie rozdzielały wówczas państewka Italii, przebywał długo na dworze księcia Mantui, Ludwika Gonzagi. Potem wstąpił do augustianów, a w końcu usunął się do pustelni. Wiódł tam życie podobne do starożytnych anachoretów. Zmarł około r. 1370.
W Sachseln, w Szwajcarii, św. Mikołaja z Fliie, zwanego popularnie Bruder Klaus. Syn skromnego górala, już w młodości wykazywał duże wyrobienie. Na życzenie rodziców pojął za żonę Dorotę Wyss, z którą miał dziesięcioro dzieci. Rychło zdobył sobie wielkie poważanie i piastował rozmaite funkcje obywatelskie. W r. 1467 nieoczekiwanie opuścił dom i osiadł w pustelni. Odnaleziono go i skłoniono do tego, aby osiadł bliżej domu. Zamieszkał wówczas w Ranft, gdzie przez 19 lat żył wyłącznie Eucharystią, sprawowaną w sąsiedniej kaplicy. Niemały wpływ wywierał na sprawy publiczne, a w grudniu 1481 r. na zjeździe w Stens uratował jedność federacji. Zmarł w r. 1487. Uznano go rychło patronem Szwajcarii, ale kanonizował Klausa dopiero Pius XII (1947).