w rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Jan Forest, kapłan i męczennik z I Zakonu (1471-1538) Urodził się w 1471 r., prawdopodobnie w Oksfordzie (Anglia). W wieku 17 lat przyjął habit franciszkański w Greenwich. Dziewięć lat później powrócił do Oksfordu na studia teologiczne. Po ich ukończeniu przyjął święcenia kapłańskie Kardynał Wolsey mianował go kaznodzieją w kamerze św. Pawła w Londynie. Królowa Katarzyna Aragońska wybrała go «obie najpierw na kapelana, a następnie na spowiednika. Cieszył się szacunkiem i przyjaźnią króla: Henryka VIII, ale gdy wystąpił w obronie ważności sakramentu małżeństwa, niemal wszystko utracił. W 1539 r. o. Jan Forest przebywał w klasztorze Braci Mniejszych Konwentualnych w Smithfield, skąd korespondował z królową Katarzyną, jej damą dworu Elżbietą Hammon oraz z Tomaszem Abeklem. Napisał również traktat przeciwko Henrykowi VIII za uzurpowanie sobie tytułu duchowego przywódcy narodu, co bardzo zirytowało króla. Został wezwany przed trybunał i skazany za zdradę.. Konając na stosie 22 V 1538 r., wzywał Imienia Jezus i modlił się. Papież Leon XIII dnia 9 XII 1886 r. zatwierdził jego kult.
Również Bł. Maria Bernarda Biitler, dziewica z III Zakonu Regularnego (1848-1924), założycielka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi Wspomożycielki. Verena Biitler urodziła się w Auw koło Zurychu (Szwajcaria) 28 V 1848 r. i w tym samym dniu została ochrzczona. Była czwartym dzieckiem Henryka i Katarzyny Biitlerów, skromnych rolników, ale wzorowych chrześcijan, którzy wychowali ośmioro dzieci w miłości Boga i bliźniego. Od dziecka odznaczała się inteligencją i pogodnym usposobieniem. W wieku 7 lat rozpoczęła naukę w szkole. 16 IV 1860 r. przyjęła I Komunię św. i ten dzień pozostał jej w pamięci do końca życia; cześć dla Eucharystii stała się bowiem podstawą jej duchowości. W wieku 18 lat postanowiła poświęcić się całkowicie Bogu. Wstąpiła do klasztoru, ale bardzo prędko zrozumiała, że wola Boża jest inna. Wróciła do rodzinnego domu i przez jakiś czas poświęcała się wyłącznie pracy, modlitwie i licznym dziełom miłosierdzia. Po dwóch latach, idąc za radą swojego proboszcza, wybrała kontemplacyjny klasztor Klarysek Kapucynek w Altstätten (diecezja St. Gallen), gdzie 4 V 1868 r. przywdziała habit franciszkański i przyjęła imię Maria Bernarda od Niepokalanego Serca Maryi. 4 X następnego roku złożyła śluby wieczyste. Z kontemplacji tajemnic Trójcy Świętej i Męki Jezusa czerpała łaskę miłosierdzia, którą objawiała wokół siebie, służąc Bogu i ludziom. Nabożeństwo do Dziewicy Maryi skłaniało ją, by jej zgromadzenie było wspomożeniem, tak jak Matka, Protektorka i Model życia w naśladowaniu Chrystusa w akcji misyjnej. Czciła św. Franciszka i kapłanów, których nazywała „pomazańcami Pańskimi”. Powtarzała, że jej przewodnią gwiazdą jest Ewangelia. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 29 X 1995 r.
W kościele Powszechnym:
W Pistoi, we Włoszech, św. Attona, biskupa. Należał zrazu do walumbrozjanów, a przez pewien czas był generałem tego zakonu. On też sporządził biografię św. Jana Gwalberta, jego założyciela. W r. 1133 powołano go na stolicę biskupią w Pistoi. Zmarł w dziesięć lat później.
W Cascii, w Umbrii, św. Ryty, wdowy. Za mąż wyszła na życzenie rodziców. Małżeństwo z brutalnym i porywczym człowiekiem szczęśliwe nie było. Ale przez cierpliwość pozyskała w końcu męża dla Boga. Ledwo to osiągnęła, zginął, zabity przez mścicieli dawnych krzywd. Potem straciła dwóch nieletnich synów. Uprosiła wówczas przyjęcie do augustianek. Rychło wzniosła się na wyżyny życia mistycznego, a na piętnaście lat przed śmiercią otrzymała stygmaty korony cierniowej. Zmarła w r. 1457. W wielu krajach uchodziła za orędowniczkę w sprawach beznadziejnych. Kanonizował ją Leon XIII.
W Omura, w Japonii, bł. Piotra od Wniebowzięcia oraz Jana Machado, męczenników. Pierwszy był franciszkaninem i pochodził spod Toledo. Drugi natomiast był portugalskim jezuitą, a urodził się na Ankorach. Zginęli w r. 1617, w czasie ostatniego wielkiego prześladowania, które na długo zatamowało w Japonii rozwój chrześcijaństwa. Beatyfikował ich w r. 1867 Pius IX.