w rodzinie franciszkańskiej:
Rocznica poświęcenia Bazyliki św. Ojca Franciszka z Asyżu
Święty Franciszek zmarł w sobotę 3 X 1226 r. i już następnego dnia pochowano go w kościele św. Jerzego. Papież Grzegorz IX, jako świadek życia Franciszka, pragnął ogłosić jego świętość całemu Kościołowi. Ku czci swego przyjaciela i niebiańskiego orędownika Grzegorz IX wzniósł podwójny pomnik: literacki – polecając Tomaszowi z Celano napisać życiorys Świętego (tak powstał Żywot pierwszy św. Franciszka) i architektoniczny – bazylika św. Franciszka.
Powstała ona wprawdzie z woli papieża, ale rzeczywistym „ojcem dzieła” był brat Eliasz, dzięki któremu została wzniesiona. Zdecydowano się zbudować ją poza murami Asyżu, w miejscu, które dotąd nosiło nazwę Collis infemi, czyli Piekielne wzgórze. Ale odkąd spoczęło tam ciało św. Franciszka, zaczęto je nazywać Wzgórzem Rajskim. 25 V 1230 r. przeniesiono tu ciało św. Franciszka. W 1236 r. został pokryty dachem kościół górny, w 1239 r. ukończono dzwonnicę i zawieszono pierwsze dzwony. 25 V 1253 r. papież Innocenty IV dokonał uroczystego poświęcenia; papież Benedykt XIV dnia 25 III 1754 r. wyniósł tę świątynię do godności Bazyliki Patriarchalnej i Kaplicy Papieskiej.
W Kościele Powszechnym:
W Gemloux, w Belgii, św. Wiberta (Guiberta). Był rycerzem, ale około r. 945 ofiarował majątek Kościołowi i założył opactwo benedyktyńskie. Nieco później sam został mnichem w lotaryńskim Górze. Tam też zmarł w r. 962. Szczątki przeniesiono do rodzinnego Gembloux.
W Rostowie nad Donem św. Leoncjusza, biskupa. Zrazu był mnichem w słynnej Ławrze Pieczerskiej. Powołany na biskupstwo w Rostowie, okazał wiele gorliwości. Zginął około r. 1071 w czasie zamieszek wywołanych przez pogan. Ruś obdarzyła go dostojnym tytułem: hieromartyr.
W Rzymie św. Jana Chrzciciela de Rossi. Studiował w Kolegium Rzymskim i już wtedy przejawiał wielką religijną gorliwość. Ale w zakresie wyrzeczeń mało był roztropny, co odbiło się na jego zdrowiu i czego później szczerze żałował. W r. 1721 przyjął święcenia kapłańskie i zobowiązał się specjalnym ślubem nie przyjmować nigdy kościelnego beneficium. Mimo to nieco później zmuszony był przyjąć tytuł kanonika, co nie przeszkodziło mu w rezygnacji z wszelkich dochodów. Zajmował się wszelką biedotą i najbardziej wydziedziczonymi. Dla bezdomnych dziewcząt założył hospicjum. W końcu stał się spowiednikiem najbiedniejszych oraz kleru rzymskiego, na który wywierał wpływ ogromny. Zmarł po długich i ciężkich cierpieniach w r. 1764. Kanonizował go w r. 1881 Leon XIII.