wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Józefina Leroux, dziewica i męczennica z II Zakonu (1747-1794)
Józefina urodziła się 23 1 1747 r. w Cambrai (Francja). Została religij-nie wychowana przez dobrych i pobożnych rodziców. 10 V 1769 r. wstąpiła do klarysek w Valenciennes. Rok później złożyła profesję zakonną. Natomiast jej siostra Maria Scholastyka wstąpiła do urszulanek w tym samym mieście.
W klasztorze służyła Bogu w ciszy, miłości i wierności. W czasie re-wolucji francuskiej w 1791 r. musiała opuścić klasztor i wróciła do domu rodzinnego, a po zajęciu Valenciennes przez Austriaków przeniosła się do sióstr urszulanek. Radość z kontynuowania życia zakonnego trwała krótko. Kiedy miasto znów opanowali francuscy rewolucjoniści, została aresztowana i skazana na śmierć wraz z innymi wyłapanymi urszulankami. Wyznając wiarę w Chrystusa, oddała swoje życie pod gilotyną 23 X 1794 r. W drodze na szafot odmawiała Te Deum i Litanię do Matki Bożej.
13 VI1920 r. papież Benedykt XV beatyfikował ją wraz z 14 współsiostrami, męczennicami rewolucji francuskiej (10 urszulanek i 4 szarytki), wśród nich była rodzona siostra Józefiny Maria Scholastyka Leroux.
W Kościele Powszechnym
Świety Jan Paweł II. Papież-Polak. Urodził się w 1920 roku w Wadowicach jako Karol Wojtyła. Studiował filologię polską w Krakowie, tam też przygotowywał się do kapłaństwa w tajnym seminarium. Święcenia przyjął w roku 1946, wyjechał też wówczas na studia do Rzymu. Po powrocie wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W roku 1958 został biskupem, w 1963 – arcybiskupem metropolitą krakowskim, cztery lata później – kardynałem. Uczestniczył w pracach II Soboru Watykańskiego. W 1978 roku, ku zdumieniu całego świata, przyzwyczajonego do papieży-Włochów, został wybrany głową Kościoła rzymskokatolickiego. Po 27 latach pontyfikatu, obfitującego w spotkania z wiernymi, w niestrudzone pielgrzymki do wszystkich zakątków globu, w szerzenie idei ekumenizmu i pojednania, 2 kwietnia 2005 roku Jan Paweł II zmarł w Watykanie.
Pisarstwo Jana Pawła II od samego początku przeniknięte było głęboką troską o jednostkę ludzką i jej godność. Zagadnienia etyki rozwijał zarówno w encyklikach i dokumentach papieskich, jak i książkach skierowanych do wszystkich wiernych. To od człowieka, jego potrzeb i jego słabości wychodził papież, gdy rozważał takie pojęcia jak: „historia”, „naród”, „ojczyzna”, „Europa”, „demokracja”, „postęp”, gdy pochylał się nad problemem zjednoczenia Europy. W książkach papieża znaleźć można głęboką zadumę nad istotą miłosierdzia Bożego, istotą miłości bliźniego i przebaczenia. Spuścizna Jana Pawła II jest niezwykle bogata „formalnie”, znajdziemy w niej pozycje teologiczno-socjologiczne, orędzia i homilie (np. te wygłaszane podczas pielgrzymek do Polski), listy (jak ten o tajemnicach Różańca), twórczość literacką (jak chociażby poezje czy Tryptyk rzymski) oraz bardzo osobistą w tonie opowieść Jana Pawła II o własnym życiu (Pamięć i tożsamość). Choć przyzwyczailiśmy się do bezpośredniości, prostoty wypowiedzi „naszego” papieża, niektóre z tych pozycji mogą sprawiać kłopoty – nie jest to pisarstwo łatwe, nie zawsze łatwe problemy porusza. A jednak to wciąż człowiek jest jego osią, człowiek, o którym Jan Paweł II mawiał, iż „jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi”.
Pod Kolonią, w Niemczech, św. Korduli, męczennicy. Miała być towarzyszką św. Urszuli. Widząc cierpienia innych, uciekła ponoć i ukryła się na jakimś stateczku, ale następnego dnia odzyskała odwagę i stanęła przed oprawcami. Jej imię do kalendarzy kolońskich wpisano dopiero w XII stuleciu. W sto lat później w oparciu o wskazówki jakiejś wizjonerki odkryto rzekomo jej relikwie. Translacji dokonał św. Albert Wielki.
W Kordobie, w Hiszpanii, męczennic Alodii i Nunili. Eulogiusz, który opisał ich męczeństwo, nazwał je „dwiema rozkwitłymi różami”. Były siostrami, zrodzonymi z chrześcijanki i muzułmanina. Gdy ten ostatni zmarł, oddano je na wychowanie rodzinom muzumańskim, które wywierały na nie rozmaite rodzaje presji. Nie odstąpiły jednak od wiary, wobec czego skazano je na ścięcie. Wyrok wykonano w r. 851.
W Fiesole, we Włoszech, św. Donata, biskupa. Obdarzono go przydomkiem Szkota, bo na półwysep Apeniński przywędrował z Irlandii. Pielgrzymował do Rzymu, gdy w toskańskim miasteczku poszukiwano właśnie kandydata na biskupa. Obrano go ponoć wśród niezwykłych okoliczności. Rządził ponad czterdzieści lat. Był także świetnym nauczycielem, a na piśmie pozostawił wierszowany Żywot św. Brygidy z Kildare oraz poemat na cześć swej ojczyzny. Ułożył ponadto epitafium dla samego siebie. Zmarł około r. 875.