W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Fidelis z Sigmaringen, kapłan i męczennik z I Zakonu (1578-1622)
Marek Roy (w zakonie Fidelis) urodził się w 1578 r. w Sigmaringen (Niemcy). Był synem burmistrza. Studia wyższe zakończył w 1601 r. W latach 1604-1610 podróżował po Włoszech, Francji i Hiszpanii. W 1611 r. uzyskał doktorat obojga praw. W 1622 r. papież Grzegorz XV założył komisję, która przeobraziła się
w Kongregację Rozkrzewiania Wiary. Miała ona za cel roztoczenie opieki nad misjami katolickimi tak w krajach pogańskich, jak też w tych, które odłączyły się od Kościoła na skutek schizmy czy też reformacji. Utworzone rejony powierzono zakonom. Rejon Recji (Szwajcaria) komisja papieska powierzyła kapucynom, a ci oddali go w opiekę o. Fidelisa. On szedł od miasta do miasta, od wioski do wioski i w kazaniach, dyskusjach, pismach starał się jednać innowierców
z Kościołem. Udało mu się nawrócić kilku możnych panów, a to zaniepokoiło niektórych protestantów, postanowili się więc go pozbyć. Przyjął od nich zaproszenie do wygłoszenia kazania i dyskusji. Święty przeczuwał zasadzkę, ale poszedł do Seewis. Na ambonie była karteczka z napisem: „Dzisiaj przemawiasz już ostatni raz”. Było to 24 IV 1622 r. Relikwie jego spoczywają w katedrze w Chur (Szwajcaria), a relikwia głowy w Feldkirch (Austria). Jego beatyfikacji dokonał papież Benedykt XIII w 1729 r., a kanonizacji papież Benedykt XIV dnia 29 VI 1746 r.
W Kościele Powszechnym
W Chur, w Szwajcarii, św. Fidelisa z Sigmaringen, kapucyna. Był synem burmistrza w szwabskim miasteczku nad Dunajem. Studia uwieńczył doktoratami filozofii i obojga praw. Potem podróżował po Włoszech, Francji i Hiszpanii, będąc zarazem preceptorem synów arystokracji szwabskiej. Został następnie syndykiem i radcą prawnym w alzackim Ensisheim, ale rychło zraził się do obyczajów panujących wśród palestry. W r. 1612 przyjął święcenia kapłańskie i zaraz po odprawieniu mszy prymicyjnej przywdział habit kapucyński. Przez jakiś czas studiował teologię, potem zaczął pracę wśród protestantów. W Rheinfeld, Feldkirchu Fryburgu był gwardianem. W r. 1621 rozpoczął pracę w Recji. W jej ramach w rok później przybył do Seewis i tam to po wygłoszeniu kazania został przez miejscowych fanatycznych kalwinów powalony, a następnie na łączce przylegającej do kościoła zabity. Ciało złożono w katedrze w Chur. Kanonizowano go w r. 1746.
Na wyspie łona (Hy), u brzegów Szkocji, św. Egberta, biskupa. Uwikłany w spory między zwolennikami liturgii celtyckiej a tymi, co ją romanizowali, święty jaśniał pokorą i prostotą, właściwą wielu ówczesnym mnichom irlandzkim. Sławi go za to Bada, ale mimo wzmianek u tego dobrze poinformowanego historyka, wiele o Egbercie nie wiemy. Zmarł w samą Wielkanoc 729 r.
W Angers, we Francji, św. Marii Pelletier. Mając 19 lat wstąpiła do zgromadzenia, które założył św. Jan Eudes. Nieco później wyodrębniła się z niego gałąź, którą popularnie zwano magdalenkami, ponieważ rekrutowała się częściowo z dziewcząt nawróconych po życiu mało przykładnym. Potem założyła w Angers zgromadzenie pod wezwaniem Dobrego Pasterza. Zmarła w r. 1868. Kanonizował ją w r. 1940 Pius XII.