wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Kontard Ferrini, profesor z III Zakonu (1859-1902)
Kontard Eugeniusz Franciszek Izydor Dominik urodził się 5 IV 1859 r. w Mediolanie jako syn profesora Rinalda Ferriniego i Alojzy z Buccellatich. Starannie wychowywany po chrześcijańsku i wykształcony, ukończył gimnazjum w Boselli i w Beccarii w 1876 r. z wynikiem celującym. Obdarzony zdolnościami lingwistycznymi, opanował biegle łacinę, grekę, hebrajski i syryjski. Na uniwersytecie w Pawii studiował prawo. Z racji jego postępowania i pobożności nazywano go „św. Alojzym”. Delikatny, uprzejmy, kochający poezję, kontemplujący Boga w wielkiej księdze natury i przyrody, alpinista, był wzorem życia świeckiego katolika. Jako sławny i zasłużony profesor oraz kawaler wysokich odznaczeń państwowych w 1886 r. poprosił w mediolańskim kościele Matki Boskiej Niepokalanej o habit III Zakonu, by kroczyć drogą św. Franciszka. Pobożność i pokora, umiłowanie ubóstwa i dobroć serca dla wszystkich były znamionami jego życia franciszkańskiego. Powszechnie czczony i święty, potrafił połączyć doskonale wiedzę z wiarą, sławę z prostotą. Przez to zyskał przydomek: „gwiazda świętości i wiedzy”. Podczas wypoczynku w letnim domku w Sunie nad Lago Maggiore zachorował poważnie na tyfus i tam zmarł 17 X 1902 r. 17 IV 1947 r. beatyfikował go papież Pius XII.
W Kościele Powszechnym
W Vieh, w Hiszpanii, św. Antoniego Marii Claret. Zrazu był skromnym tkaczem, ale doskonaląc się w rzemiośle, uczył się łaciny i francuskiego. Wstąpił następnie do seminarium i w r. 1835 został kapłanem. W cztery lata później wstąpił w Rzymie do jezuitów, ale na skutek choroby nowicjat opuścił. Duszpasterzował potem w Hiszpanii, a także głosił nauki rekolekcyjne i był misjonarzem ludowym. Kontynuacją tej pracy była intensywna działalność wydawnicza. Potem działał na Wyspach Kanaryjskich. Wróciwszy, przyłożył się do nowego dzieła: zgromadzenia misjonarzy synów Niepokalanego Serca Marii; później zwać ich będą krótko klaretynami. Na żądanie Izabeli H mianowano go arcybiskupem na Kubie. Założył tam 53 nowe parafie, wygłosił 11 tys. kazań, zalegalizował 30 tys. małżeństw i wybierzmował 300 tys. wiernych. Nie brakło mu wszakże wrogów i w r. 1856 został poważnie zraniony przez mężczyznę, którego konkubinę nawrócił. W rok później powrócił do Hiszpanii i objął urząd spowiednika królowej. Kontynuował także działalność kaznodziejską i wydawniczą. W r. 1868 poszedł z rodziną królewską na wygnanie. Przybywszy do Rzymu, gorliwie bronił nieomylności papieskiej. Zmarł u cystersów w Fontfroide, w Pirenejach francuskich, w r. 1870. Kanonizował go w r. 1950 Pius XH.
W Indochinach bł. Józefa Le-Dang-Ti, męczennika. Był oficerem w armii księcia Tu-Duk. Zginął za wiarę w r. 1860.
W Como, we Włoszech, bł. Alojzego Guanella, założyciela zgromadzeń sług miłości i córek Marii od Opatrzności. Zajmował się wytrwale najbardziej wydziedziczonymi. Zmarł w r. 1915. Beatyfikował go w r. 1964 Paweł VI.