W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Piotr z Mogliano, kapłan z I Zakonu (ok. 1442-1490). Urodził się około 1442 r. w Mogliano w prowincji Macerata (Włochy). Na studia przeprowadził się do Perugii. Słuchał kazań o. Dominika z Leonissy, który niemal go oczarował. Po dojrzałym namyśle zdecydował się żyć w ubóstwie i apostolacie zaproponowanym przez franciszkanów. Mimo że uzyskał w Perugii doktorat z prawa i zapowiadała mu się dobra kariera adwokacka, w 1467 r. przywdział habit św. Franciszka w pustelni Carceri. Po roku nowicjatu i złożeniu ślubów został wyświęcony na kapłana. Poświęcił się dziełu głoszenia Słowa Bożego. Przez 20 lat był uczniem, współpracownikiem i towarzyszem późniejszego świętego Jakuba z Marchii, z którym głosił Ewangelię w głównych miastach środkowych Włoch. Zawarł przyjaźń z panem na Camerino, Juliuszem Cezarem Varano, i z jego córką bł. Kamilą Baptystą, tamtejszą klaryską. Ojciec Piotr był jej doradcą. Głosił kazania na Krecie, trzy razy był ministrem prowin cjalnym braci mniejszych w Marchii i raz prowincji rzymskiej. Wyczerpany tyloma obowiązkami zachorował i po dwóch tygodniach zmarł 25 VII 1490 r. Żył 48 lat. Papież Klemens XIII potwierdził jego kult 10 VIII 1760 r.
Również 25 lipca Bł. Antoni Lucci, biskup z I Zakonu (1681-1752). Urodził się 2 VIII 1681 r. w Agnone del Sannio (Włochy). Wcześnie wstąpił do franciszkanów konwentualnych. Studiował w rodzinnym mieście, potem w Neapolu i w Asyżu w Sacro Convento. Jego bliskim i serdecznym współbratem oraz przyjacielem był późniejszy święty Franciszek Antoni Fasani. Po ukończeniu studiów uniwersyteckich był kolejno profesorem i prefektem studiów w Agnone, prowincjałem, w końcu zaś rektorem kolegium św. Bonawentury w Rzymie. Wtedy już pełnił także posługę teologa synodu rzymskiego oraz konsultora Świętego Oficjum. W 1729 r. papież Benedykt XIII powołał go na stolicę biskupią w Bovino. Jako zakonnik, kapłan i biskup był prawdziwym sługą w duchu franciszkańskim, to znaczy miłosiernym i wyrozumiałym sługą wszystkich braci. Zabiegał ponadto o to, aby działalności kościelnej w niczym nie uzależnić od władzy świeckiej. Pozostawił w rękopisie podręcznik teologii oraz Ragioni istoriche – dzieje świętych franciszkańskich z wczesnego okresu zakonu. Zmarł 25 VII 1752 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 18 VI 1989 r.
W Kościele Powszechnym:
Świąteczne wspomnienie św. Jakuba Większego, apostoła. Brat Jana ewangelisty, jak on był synem Zebedeusza, może także kuzynem samego Pana. Wybrany na apostoła, widniał zawsze na czele listy i dopuszczany był do najbliższego grona. Asystował przy wskrzeszeniu córki Jaira, tajemnicy przemienienia raz w czasie ogrójcowej agonii. Raz po raz okazywał swój temperament i wraz z bratem nazwany został synem gromu. Po »aresztowaniu Pana poddał się zwątpieniu, ale w pierwotnym Kościele odgrywał znów rolę pierwszoplanową. Gdy Herod Agrypa chciał przypodobać się Żydom, cios padł dlatego na niego. Zginął :c miecza, a tak spełniając zapowiedź Pana, zaświadczył o swojej wierze. Pierwotna tradycja niczego nam więcej o nim nie przebrała. Wiadomości o pobycie Jakuba w Hiszpanii i późniejszym przeniesieniu tam jego relikwii są bardzo późne i trudne do uzgodnienia. Mimo to kult w Santiago-Compostelli rozwinął się potężnie i stał celem najliczniejszego ruchu pielgrzymiego w wiekach średnich.
W Samon, w Licji, św. Krzysztofa, męczennika. Wcześnie budowano na jego cześć kościoły. Mimo to wiele o nim nie wiemy, a późniejsze piękne legendy pochodzą zapewne z samego znaczenia jego imienia. Czczony był później jako patron wielu zawodów oraz obrońca sadyb i grodów, w tym także Wilna.
W Nikomedii św. Olimpii. Po 20 miesiącach małżeństwa z prefektem Nebrydiuszem owdowiała i na powtórne zamążpójście -aż się nie zgodziła. W uznaniu zasług dla Kościoła patriarcha mianował ją diakonissą, choć była wówczas jeszcze bardzo młodą. Grzegorz z Nyssy dedykował jej komentarz biblijny. Potem zaprzyjaźniła się z Janem Chryzostomem i tej przyjaźni wierną byli do końca. Musiała dlatego znieść wiele przykrości, a nawet i opuścić stolicę. Zmarła w Nikomedii w 408r.