Wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Humilis z Bisignano, brat z I Zakonu (1582-1637)
Humilis Pirozzo urodził się 26 VIII1582 r. w Bisignano (Włochy) jako syn Jana Pirozza i Genowefy z domu Giardino. Jako chłopiec codziennie uczestniczył we Mszy św., a Komunię św. przyjmował we wszystkie święta, dużo modlił się i rozważał Mękę Pańską nawet podczas pracy w polu. Zapisał się do konfraterni Niepokalanego Poczęcia, gdzie uważano go za wzór wszelkiej cnoty. Pewnego dnia, gdy ktoś publicznie uderzył go w twarz, wtedy pokornie nadstawił drugi policzek. Mając 27 lat, wstąpił do braci mniejszych w Mesorace koło Catanzaro. Trudności, które się pojawiały, pokonywał z pomocą Bożą i Niepokalanej. Profesję zakonną złożył 4 IX 1610 r. W życiu zakonnym musiał znosić wiele upokorzeń. Przełożeni pod dawali go różnym próbom, aby przekonać się o nadprzyrodzonym pochodzeniu mistycznych darów, które otrzymywał od Boga. Dzięki pogodzie ducha, z jaką przyjmował wszystkie doświadczenia, zasłużył sobie zarówno wśród braci, jak i poza murami klasztornymi na opinię świętości. Choć nie miał żadnego wykształcenia, potrafił wyjaśniać ludziom Pismo święte i zagadnienia nauki katolickiej, czym wprawiał w zdumienie teologów. Wielokrotnie musiał stawać przed komisją kapłanów z Reggio Calabria, profesorów z Cosenzy, a także przed inkwizytorem. Jednak na każde z zadawanych mu pytań potrafił udzielić wyczerpującej wypowiedzi. Brat Humilis szerzył kult Jana Dunsa Szkota w Noi Neapolu. Zmarł w Bisignano 26 XI 1637 r. Papież Leon XIII beatyfikował go 29 I 1882 r., a kanonizował 19 V 2002 r. Jan Paweł II.
Również 25 listopada Bł. Maria od Jezusa Dobrego Pasterza, dziewica z III Zakonu (1842-1902), założycielka Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu
Franciszka Anna Józefa Siedliska, córka Adolfa Adama i Cecylii Marianny z Morawskich, urodziła się 12 XI1842 r. w ojcowskim majątku Roszkowa Wola koło Rawy Mazowieckiej (archidiecezja warszawska). Z domu nie wyniosła, jak wielu świętych, wychowania religijnego, gdyż rodzice nie należeli do gorliwych katolików. W wieku 12 lat przygotowywał ją do spowiedzi i I Komunii św. kapucyn o. Leander Lendzian. Te właśnie katechezy rozbudziły w niej pragnienie życia doskonalszego. Z latami umacniała się w postanowieniu poświęcenia się na służbę Bogu jako misjonarka. Systematycznie zaczęła uczęszczać do kościoła i przystępować do sakramentów. Wiele czasu spędzała na modlitwie. Rodzice, a zwłaszcza ojciec, nie godzili się na wstąpienie córki do zakonu. Gdy na zdrowiu zapadł ojciec i przez kilka lat nie wstawał z łóżka córki modlitwy i delikatnie prowadzone rozmowy sprawiły, że po latach obojętnego religijnie życia przyjął sakramenty święte. Franciszka po śmierci ojca w kwietniu 1870 r., za radą o. Leandra, by przez jakiś czas nie opuszczać matki i brata, pozostała przy rodzinie w Żdżarach, gdzie wraz z matką jako tercjarki franciszkańskie prowadziły samotne życie, oddane modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Franciszka złożyła profesję w III Zakonie, przyjmując imię Maria Angela. Matka Siedliska zmarła 21 XI1902 r. W trzy dni później pochowano ją na Campo Verano w grobowcu sióstr. Beatyfikował ją 23 IV 1989 r. papież Jan Paweł II.
W kościele Powszechnym:
W Aleksandrii, w Egipcie, św. Piotra, biskupa i męczennika. Mówi o nim w swej Historii Euzebiusz, a wspominają święci Atanazy i Epifaniusz. Stolicę biskupią objął w r. 300. Natomiast wedle wszelkiego prawdopodobieństwa śmierć męczeńską poniósł w r. 311, pod sam koniec wielkich prześladowań. Na Wschodzie nazywano go dlatego „pieczęcią męczenników”.
W Eymen pod Walencją, we Francji, bł. Beatryczy z Ornacieu. W trzynastym roku życia wstąpiła do kartuzji. W r. 1301 wysłano ją na założenie nowego domu zakonnego. Bezskutecznie walczyła tam z niedostatkiem. Zmarła z wycięczenia w r. 1303. Jej biografię sporządziła współczesna jej Małgorzata z Oingt. Kult zaaprobował w r. 1869 Pius IX.
W Reute, w Wirtembergii, bł. Elżbiety zwanej Dobrą, tercjarki franciszkańskiej. Wcześnie znalazła się pośród wspólnoty tercjarskiej. Spełniała tam poprzez długie lata skromne posługi, cała przejęta tajemnicami Męki Pańskiej. Zmarła w r. 1420. Jej życiorys sporządził Konrad Kugelin, jej długoletni spowiednik. Kult zaaprobował w r. 1766 Klemens XIII.