W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Benedykt z Palermo (albo Ciemnoskóry), brat z I Zakonu (1526-1589). Urodził się w 1526 w San Fratello w prowincji Mesyna. Rodzice – Krzysztof Manassari i Diana z Larcarich – byli potomkami murzyńskich niewolników z Afryki. Młody Benedykt pasał trzodę swego pana. Ze względu na swoje cnoty nazywany był „świętym ciemnoskórym”. W wieku 20 lat wstąpił do założonej przez Hieronima Lanzę wspólnoty pustelników, która żyła regułą św. Franciszka. Po śmierci Hieronima bracia wybrali Benedykta przełożonym. W 1562 r. papież Pius VI odwołał dekret papieża Juliusza II i polecił braciom pustelnikom przejść do wybranego przez siebie zakonu. Benedykt wstąpił wtedy do Zakonu Braci Mniejszych w Palermo – do klasztoru założonego przez bł. Mateusza
z Agrigento. Przeniesiony do klasztoru św. Anny, po 3 latach wrócił z powrotem do Palermo, gdzie spędził 24 lata. Cieszył się darem przenikania serc ludzkich. Rady jego przyjmowali tak prości ludzie, jak kapłani, teologowie, a nawet następca tronu Sycylii. Gdy ponownie zlecono mu posługę kucharza, przyjął to pokornie. Pobożny, podwajał pokuty, pościł i biczował się. Miał także dar uzdrawiania chorych. W 1589 r. poważnie zachorował. Przyjąwszy sakrament chorych, spokojnie zasnął w Panu 4 IV 1589 r. Umierał ze słowami na ustach: „Panie, w ręce Twoje powierzam ducha mojego”. Papież Benedykt XIV beatyfikował go
w 1743 r., a Pius VII dnia 24 V 1807 r. zaliczył go do grona świętych.
Również 4 kwietnia Bł. Wilhelm z Sieli, pustelnik z III Zakonu (1309-1404). Urodził się w Noto na Sycylii w 1309 r. W wieku 16 lat został paziem na dworze króla Sycylii Fryderyka II Aragońskiego. Podczas polowania w 1335 r. w okolicach Katanii Fryderyk II został zaatakowany przez dzika. Wilhelm rzucił się na niego i uratował króla, ale sam złamał kość w prawym udzie. Stan był tak bardzo poważny, że przyjął już wiatyk. W nocy ukazała się mu św. Agata
i powiedziała: „Wstań, bracie Wilhelmie, zostaw dwór i udaj się do samotni, tam Bóg przemówi do twojego serca”. Gdy tylko wyzdrowiał, przedstawił swoją wizję królowi i zakomunikował, że podjął decyzję całkowitego poświęcenia się Bogu. Fryderyk wyznaczył mu miejsce na peryferiach Noto zwane La Cella del Castello w pobliżu kościoła Chrystusa Ukrzyżowanego, nadto otrzymał konia i sakwę z pieniędzmi, ale je rozdał.
W Celli żył skrajnie ubogo w towarzystwie św. Konrada z Piacenzy W 1345 r. Wilhelm udał się do Sieli, gdzie w pobliżu miejscowego kościółka sam wybudował pustelnię. Brat Wilhelm, pustelnik i tercjarz franciszkański, przeżył w wybudowanej przez siebie pustelni 57 lat. Sypiał na gołej ziemi i jadał to, co ludzie miłosierni mu przynieśli. Ciągła modlitwa, rozważanie, zjednoczenie z Bogiem, dawanie rad odwiedzającym go – oto tajemnica jego świętości. 4 IV 1404 r. w 95 roku życia zasnął w Panu. Został pochowany w marmurowym grobie w kościele św. Mateusza w Sieli. Papież Paweł III potwierdził jego kult 27 VI 1539 r.
W kościele Powszechnym:
W Sewilli św. Izydora, biskupa i doktora Kościoła. Wychował się u boku brata, św. Leandra, który był jego poprzednikiem na stolicy biskupiej. Sam zasiadał na niej przez lat 37. Większą część tego czasu poświęcił reorganizacji Kościoła hiszpańskiego, co swe odbicie znalazło w uchwałach zwołanych przezeń synodów. Potomność oceniła to jako renesans izydoriański. Zmarł w r. 639, pozostawiając bogatą spuściznę literacką. Obejmuje ona niemal encyklopedyczny zakres wiedzy: Dwadzieścia ksiąg pochodzeń, O imionach w Starym Testamencie i Ewangelii, O wierze przeciw Żydom, Regułę mnichów, O sławnych mężach, O obowiązkach kościelnych itd. Natomiast nie skomponował dzieła prawnego, znanego dziś pod nazwą Pseudo-Isidoriana lub Hispana.
W Konstantynopolu św. Platona, opata. W r. 765 udał się do Bitynii na górę Olimp i tam zajął się przepisywaniem dzieł Ojców. Potem był opatem. Jako taki objął następnie rządy w klasztorze Sakkudion, założonym w dobrach jego rodziny. Do rządów przypuścił niebawem swego krewnego Teodora, który był później przełożonym sławnego klasztoru Studios. Za stanowisko w sprawie rozwodu cesarza poszedł na wygnanie. Gdy wrócił, klasztor przeniesiono do stolicy. Zmarł w r. 812 lub w dwa lata później.
W Palermo św. Benedykta zwanego Czarnym, franciszkanina. Przydomek pochodził stąd, że był Sycylijczykiem afrykańskiego lub zgoła etiopskiego pochodzenia. Zrazu żył z grupą eremitów na pustkowiu, ale kiedy Pius IV cofnął im papieskie pozwolenie, przystał do franciszkanów. Budował ich swą niezwykłą pokorą i umartwieniem. Zmarł w r. 1589.