W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Anna Róża Gattorno, wdowa z III Zakonu (1831-1900), założycielka Zgromadzenia Córek św. Anny, Matki Maryi Niepokalanej
Urodziła się 14 X 1831 r. w Genui (Włochy) w głęboko wierzącej rodzinie. Na chrzcie, który odbył się tego samego dnia w parafii św. Donata, otrzymała imiona Róża Maria Benedykta. W wieku 12 lat przyjęła sakrament bierzmowania. Rodzice wychowali Różę i jej pięcioro rodzeństwa, kierując się zasadami religii chrześcijańskiej i byli dla nich wzorem pobożności. Zgodnie ze zwyczajem panującym wówczas w zamożnych rodzinach dzieci uczyły się w domu.
W uroczystość Niepokalanego Poczęcia 1858 r. Anna Róża złożyła wieczyste śluby czystości i posłuszeństwa, a po wstąpieniu do III Zakonu św. Franciszka w 1861 r. także ślub ubóstwa. Już w 1855 r. otrzymała pozwolenie na codzienne przystępowanie do Komunii św., co nie było wówczas powszechną praktyką w Kościele. Działała w różnych stowarzyszeniach katolickich, opiekowała się chorymi i ubogimi w szpitalach oraz w ich domach. W 1862 r. otrzymała dar stygmatów.
W lutym 1864 r. postanowiła założyć własne zgromadzenie, o czym sama poinformowała Piusa IX podczas audiencji 3. 1. 1866 r. Stanęła wówczas przed trudnym wyborem, bo jej dzieci nie były jeszcze dorosłe. Papież zachęcił ją do zaakceptowania woli Boga i do zaufania Opatrzności Bożej. 8 XII 1866 r. Anna Róża Gattorno założyła w Piacenzie Zgromadzenie Córek św. Anny, Matki Maryi Niepokalanej. 8 IV 1870 r. złożyła śluby zakonne wraz z dwunastoma siostrami. Współzałożycielem instytutu był o. Jan Chrzciciel Tornatore, który opracował jego regułę. Umarła 6 V 1900 r. Beatyfikował ją 9 IV 2000 r. papież Jan Paweł II.
Kościele Powszechnym:
Świąteczne wspomnienie apostołów Filipa i Jakuba, dla diecezji polskich przeniesione z dnia 3 maja. Filip pochodził z Betsajdy. Przyjaźnił się z Andrzejem. Zrazu był uczniem Chrzciciela. Powołany przez Pana, przyprowadził doń Natanaela. W ewangelii św. Jana występuje kilka razy i odzywa w sposób, który zdradza jego usposobienie. Natomiast o jego losach po Zesłaniu Ducha Świętego niczego prawie nie wiemy. Wedle wzmianki Polikratesa, zachowanej u Euzebiusza, zmarł w Hierapolis. Grecy wspominają go w dniu 14 maja, natomiast na Zachodzie jego wspomnienie, zespolone ze wspomnieniem Jakuba, przypadało na 1 maja. W r. 1969 przeniesiono je na 6 maja.
Jakub, „brat Pański”, zwany także Mniejszym lub Małym, pochodził z Nazaretu. Był synem Kleofasa i Marii, a tym samym krewnym Jezusa. Długo sprzeciwiał się Jego posłannictwu, ale obdarowany objawieniem się Zmartwychwstałego, poddał się działaniu łaski. Tradycja uważa go za pierwszego biskupa Jerozolimy, gdzie odgrywał rolę poważną. W czasie tzw. soboru jerozolimskiego opowiedział się za zdaniem Pawła. Potem przyjął go życzliwie i cieszył się z osiągnięć jego apostołowania. W swym liście wzniósł się na wyżyny chrześcijańskiej miłości i był wiernym echem biblijnej mądrości. W r. 62 został strącony ze szczytu świątyni, a potem ukamienowany.
W Lindisfarne, w Anglii, św. Eadberta, biskupa. Znawca Biblii i mąż wysokiej cnoty, zmarł w r. 698. Nieco szczegółów z jego życia przekazał nam św. Beda.