W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Bartłomiej z Montepulciano, kapłan z I Zakonu (+l330)
Nie znamy daty jego przyjścia na świat. W odpowiednim czasie poślubił Millę, córkę kapitana Tomasza z Pecory, z którą miał czterech synów. Kiedy w 1290 r. wstępował do Zakonu Braci Mniejszych, synowie byli już dorośli. Zapewniwszy im przyszłość i otrzymawszy zgodę żony, wstąpił do klasztoru św. Franciszka w Montepulciano w charakterze brata zakonnego. Biografowie wychwalają jego wyrzeczenie się dziedzictwa, miłosierdzie względem biednych podczas klęski głodu oraz przypisują mu różne cudowne zdarzenia.
W klasztorze brat Bartłomiej był wzorem doskonałości. Uważał się za niegodnego, by przyjąć święcenia kapłańskie, niemniej po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych został wyświęcony na kapłana. W życiu kapłańskim tak samo wyróżniał się niezwykłym miłosierdziem.
Żywił szczególne nabożeństwo do Jezusa Chrystusa i Matki Bożej. Był wzorem dla całej wspólnoty braterskiej przez swoje modlitwy, kontemplację i wzorowe zachowanie reguły św. Franciszka. Odznaczał się duchem ubóstwa i pokuty.
Ojciec Bartłomiej zmarł 6 V 1330 r. Pochowany został w kościele św. Franciszka. W 1930 r. jego szczątki przeniesiono do kościoła św. Augustyna. 24 VI 1880 r. papież Leon XIII zatwierdził jego kult.
Również 7 maja Bł. Jeremiasz z Wołoszczyzny, brat z I Zakonu (1556-1625)
Jan Kostist urodził się 29 VI 1556 r. w Tzazo (Trotustal), małej miejscowości wołoskiej w Rumunii. Dzięki matce Włoszce, Małgorzacie Barbato, która mówiła mu, że w Italii, „błogosławionej ziemi, wszyscy mieszkańcy są dobrymi chrześcijanami, a wszyscy zakonnicy świętymi”, przybył do Bari. Tu przeżył gorzkie rozczarowanie, bo zetknął się ze złodziejami, pijakami i z przekleństwami. Zamierzał powrócić do rodzinnych stron, ale poradzono mu, aby udał się do Neapolu. Był to okres Wielkiego Postu 1578 r., czas pokuty, kościoły przepełnione wiernymi, odbywały się liczne religijne procesje, ludzie uważnie słuchali Słowa Bożego. Wszedłszy do kościoła Kapucynów, ujrzał braci pobożnie przeżywających liturgię i tak się tym wzruszył, że powiedział: „Będę jednym z nich”.
Poprosił o. Urbana z Giffoni, ministra prowincjalnego, o przyjęcie do zakonu i rozpoczęcie nowicjatu. Prośba jego została przyjęta. Był to rok 1578. W zakonie zmienił imię na Jeremiasz. Po nowicjacie pełnił posługę kucharza, zakrystiana, ogrodnika, kwestarza i pielęgniarza chorych współbraci w infirmerii. Nazywano go „dobrym samarytaninem”. Wspierał biednych i nauczał katechizmu dzieci, które bardzo lgnęły do niego. Budował wszystkich pokorą, pogodą ducha, dobrocią i uczynnością. Szczególnym nabożeństwem pałał do Matki Bożej. Zmarł 5 III 1625 r. 30 X 1983 r. papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych.
Kościele Powszechnym:
W Beverley, w Anglii, św. Jana, biskupa. Kształcił się pod kierunkiem opata Adriana z Canterbury. Był potem mnichem w opactwie Withby, skąd powołano go na stolicę biskupią w Hexham. Znacznie później przeszedł z niej na biskupstwo Yorku. Pod koniec życia schronił się do założonego przez siebie opactwa w Beverley, gdzie żył jako zwyczajny mnich. On to udzielał święceń św. Bedzie, który go z pietyzmem wspomina. Jan zmarł w r. 721.
W Passawie, w Bawarii, św. Gizeli, królowej Węgier. Córka Henryka II, księcia Bawarii, około r. 995 poślubiła św. Stefana, króla Węgier. Była jego wierną towarzyszką w dziele ewangelizacji kraju. Kościół węgierski zawdzięcza jej wiele fundacji, zapewne także katedrę w Veszprem. W r. 1038 owdowiała i wtedy wiele wycierpiała, prześladowana przez pretendentów do tronu i reakcję madziarskiego pogaństwa. Uciekłszy się pod opiekę brata, cesarza Henryka HI, osiadła w końcu w Passawie i tam jako ksieni benedyktynek zmarła w r. 1060.
W Rzymie bł. Róży Venerini. Córka dyrektora szpitala w Viterbo, założyła tam oraz na terenie Lacjum około 40 szkół, a do ich prowadzenia zgromadzenie, które zwie się Maestro Pie Venerini i które ongiś określano popularnie jako jezuitki. Róża zmarła w r. 1728. Beatyfikował ją w r. 1952 Pius XII