W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Ulryka Nisch, dziewica z III Zakonu Regularnego (1882-1913)
Franciszka Nisch urodziła się 18 IX 1882 r. w Mittelbiberbach- Oberdorf, w Górnej Szwabii (Niemcy). Jej ojcem był Ulryk Nisch, a matką Klotylda Dettenrieder. Już jako dziecko odznaczała się głęboką religijnością.
Franciszka poważnie rozważała możliwość życia w klasztorze. Pewnego dnia zwierzyła się swemu byłemu katechecie księdzu Józefowi Rupfowi, który jej powiedział: „Jeśli jesteś przekonana, że masz powołanie, to musisz iść!”.
W 1904 r. Pan Bóg przyszedł jej z pomocą. Zachorowała na różę i znalazła się w szpitalu w Rorschach, gdzie pielęgniarkami były siostry z Zakonu Miłosiernych Sióstr od Krzyża Świętego (tzw. siostry z Ingenbohl). Franciszce imponowała ich pokora, ofiarność i pobożność. W porozumieniu ze swym spowiednikiem księdzem Helgem wstąpiła 17 X 1904 r. do tego zgromadzenia w Hegne koło Konstancji. Już 5 V 1905 r. wysłano ją do Zell-Weierbach koło Offenburga, gdzie miała samodzielnie prowadzić kuchnię klasztorną, dbać o czystość w całym domu i obsługiwać infirmerię. Był to dla niej rok ciężkiej próby. Potem wróciła do Hegne, gdzie 24 IV 1906 r. rozpoczęła nowicjat, przyjmując imię Ulryka. Rok później złożyła pierwsze śluby i natychmiast została skierowana do pracy w kuchni szpitala w Biihl, a potem w kuchni w dużym domu opieki w Baden-Baden.
15 VII 1912 r. s. Ulryka ciężko chora znalazła się w szpitalu w Hegne. Umarła 8 V 1913 r. na gruźlicę. Beatyfikował ją w Rzymie 1 XI1987 r. papież Jan Paweł II
Również 8 maja Bł. Antonin Bajewski, kapłan i męczennik I Zakonu (1915-1941)
Jan Eugeniusz Bajewski urodził się 17 I 1915 r. w Wilnie; był jedynym dzieckiem Jana i Anieli z Wińkowskich. Szkołę podstawową i gimnazjum ukończył w rodzinnym mieście. 16 VI 1933 r. zdał maturę. Wbrew woli rodziców rozpoczął naukę w seminarium duchownym. Po roku studiów wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych; 1 IX 1934 r. rozpoczął nowicjat w Niepokalanowie i otrzymał imię Antonin. Od 23 IX 1935 r. przebywał w seminarium w Krakowie. Profesję wieczystą złożył 1 XI 1938 r., zaś święcenia otrzymał w naju 1939 r. z rąk biskupa Stanisława Rosponda w kościele księży misjonarzy na krakowskim Stradomiu.
Skierowano go do Niepokalanowa, gdzie był drugim zastępcą o. Maksymiliana Kolbego. Był zakonnikiem pobożnym, rozmodlonym i subtelnym w kontaktach z innymi. Nie był okazem zdrowia. Zabrano go wraz z o. Maksymilianem Kolbe 17 II 1941 r. i osadzono na Pawiaku. 5 IV został przewieziony do Oświęcimia; otrzymał numer 12764. Już w dniach przybycia do obozu okrutnie go pobito. Potem zachorował na tyfus brzuszny. Mimo choroby pomagał innym, spowiadał, pocieszał.
Zmarł wyczerpany 8 V 1941 r. Przed śmiercią powiedział do księdza Szwedy, u którego się wyspowiadał: „Powiedz moim konfratrom w Niepokalanowie, że wierny Chrystusowi i Maryi tu zginąłem”. Ostatnie jego słowa brzmiały: „Jezus i Maryja”.
Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II woj- nv światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W kościele Powszechnym:
W Krakowie św. Stanisława, biskupa i męczennika. Wyniesiony w r. 1072 na stolicę krakowską, był pasterzem gorliwym, dbałym o stan powierzonej sobie diecezji. Brak nam źródeł do dokładnego uchwycenia przyczyn, jakie pośród zmąconych stosunków w kraju doprowadziły do jego konfliktu z Bolesławem Szczodrym. Wedle późniejszych tradycji biskup wstawiał się za uciskanymi i nadmiernie karanymi przez króla poddanymi. Konflikt doprowadził do krwawej tragedii. W dniu 11 kwietnia łub 8 maja 1079 r. biskup, który celebrował na Skałce, padł u ołtarza, zabity przez siepaczy króla lub przez niego samego. Około 1150 r. ciało przeniesiono na Wawel. Po długich starannych badaniach kanonizował Stanisława Innocenty IV (1253). Bulla kanonizacyjna na jego święto wyznaczała dzień 8 maja, ale w zreformowanym kalendarzu liturgicznym przeniesiono je na 11 kwietnia, który jest domniemanym dniem śmierci. Stanisław jest razem ze św. Wojciechem oficjalnym patronem Polski.
W Auxerre, we Francji, św. Helladiusza, czwartego biskupa tego miasta. Nie wiemy o nim wiele, ale jego biskupie rządy i wczesny kult nie podlegają wątpliwościom. Żył on w IV stuleciu.
W Rimini, we Włoszech, bł. Amata Ronconi. Z tego, co otrzymał po rodzicach, ufundował hospicja dla podróżnych, którym sam usługiwał. Czterokrotnie pielgrzymował do Compostelli. Zmarł w r. 1266. Jego kult zaaprobował w r. 1776 Pius VI.