W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Katarzyna z Bolonii, dziewica z II Zakonu (1413-1463)
Urodziła się 8 IX 1413 r. w Bolonii (Włochy). Jej ojciec, Jan Virgi, był patrycjuszem w Ferrarze; matka, Benwenuta Mammolini, pochodziła ze szlacheckiej rodziny bolońskiej. Katarzyna wnet objawiła wyjątkowe talenty do poezji, muzyki i malarstwa. W 28 roku życia razem z grupą młodych kobiet kierowanych przez hrabinę Dal Verde wstąpiła do klasztoru Klarysek w Ferrarze, gdzie mogła rozwijać swe uzdolnienia. Rok później, w 1432 roku, złożyła pierwszą profesję.
Ku zbudowaniu sióstr Katarzyna, mimo że pochodziła ze szlacheckiego rodu, prowadziła w klasztorze życie surowe i pokorne. Była piekarką i furtianką. Następnie pełniła posługę mistrzyni nowicjatu. Była wyrozumiała i stanowcza.
Katarzyna zajaśniała wieloma cnotami, a szczególnie pokorą i ubóstwem. Napisała kilka dzieł pożytecznych do osiągnięcia doskonałości. Zmarła 9 III 1463 r. w 50 roku życia. Ciało jej można oglądać w kościele Bożego Ciała w Bolonii. Święta nie leży w trumnie, ale zmumifikowana siedzi na tronie, jakby czekając na hołd, chciała udzielić posłuchania potrzebującym jej pomocy. Papież Klemens XI kanonizował ją 22 V 1712 r.
W kościele Powszechnym
W Egipcie św. Pachomiusza Starszego, pustelnika i cenobiarchy. Nie mając jeszcze dwudziestu lat, schronił się na pustyni. W latach 320—325 wybudował w Tabbenisi duży klasztor i sam stanął na czele zwiększającej się gromady mnichów. Z czasem powstało w pobliżu dziewięć klasztorów męskich oraz dwa żeńskie, a społeczność mnisza rozrosła się do dziewięciu tysięcy osób. Dla nich to Pachomiusz ułożył regułę, którą św. Hieronim przełożył w r. 404 na łacinę. Napisał także kilkanaście listów, z których dwa, przekazane szyfrem, dotąd nie zostały odczytane. Zmarł w r. 347 w swej drugiej fundacji w Phbou.
We Florencji bł. Mikołaja Albergati. Wcześnie wstąpił do kartuzów, u których piastował potem rozmaite urzędy. W r. 1427 został biskupem Bolonii. Marcin V posługiwał się nim w rozmaitych legacjach i mediacjach. W Ferrarze z jego mandatu przewodniczył obradom soborowym. Gdy towarzyszył papieżowi Eugeniuszowi, ciężko zachorował z Sienie i tam zmarł w r. 1443. Zgodnie z życzeniem pochowano go we Florencji.
W Ittingen koło Schaffhausen, w Szwajcarii, bł. Jana Wagnera. Był jak poprzedni kartuzem. Zmarł jednak jako pustelnik w r. 1516.