W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Korneliusz Wijk, brat i męczennik z I Zakonu (+l572)
Urodził się w Dorestat w pobliżu Utrechtu (Holandia). Jeszcze jako młody chłopiec wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w charakterze brata zakonnego.
W klasztorach spełniał różne posługi. Wyróżniał się szczerą prostotą oraz radosnym i chętnym posłuszeństwem. Krąży o nim wiele anegdot i opowieści.
W dniu śmierci z rozbrajającą prostotą wyznał: „Wierzę i wyznaję to wszystko, w co wierzy, wyznaje i nauczał mnie tyle razy mój ojciec gwardian. Za wiarę
w Jezusa Chrystusa, w Kościół i za biskupa rzymskiego gotów jestem przelać moją krew”.
Zginął powieszony w szopie 9 VII 1572 r. Błogosławiony papież Pius IX kanonizował go 29 VI 1867 r.
W Kościele Powszechnym:
W Edessie św. Efrema Syryjczyka, doktora Kościoła. Urodził się w Nisibie, w Mezopotamii. Był już cenionym nauczycielem, gdy wyświęcono go na diakona. W r. 363 miasto oddano Persom i wówczas wyemigrował do Edessy. Był tam znów nauczycielem oraz kierownikiem chórów kościelnych. Na ich użytek układał mamre — poematy przeznaczone do recytacji oraz madrasze — przeznaczone do śpiewu. Był ponadto autorem dziełek egzege- tycznych, mów pisanych w oryginalnej metryce oraz Pieśni Ni- sibijskich, w których opisał oblężenie miasta. W wielu innych wyrazi! swe głębokie nabożeństwo do Matki Najśw. Zmarł w r. 373. Benedykt XV ogłosił go doktorem Kościoła i wyznaczy! na jego wspomnienie dzień 18 czerwca. Ostatnio przeniesiono je na czerwca, który przypuszczalnie by! dniem śmierci świętego.
Na szkockiej wyspie Hy św. Kolumby, opata, nazywanego również Kolumbanem Starszym. Pochodzi! z Irlandii, ale porzuciwszy kraj założył na wyspie ośrodek monastyczny, który rychło rozrósł się w potężną kongregację mniszą. Z niego to później wyjdą całe rzesze misjonarzy, chrystianizujących kontynent europejski. Kolumba zmarł w r. 597 i wraz z Patrykiem oraz Brygidą z Kildar wcześnie został zaliczony do trójcy głównych patronów Irlandii.
W Rzymie bł. Anny Marii Taigi. Wcześnie zaczęła pracować na życie. W dwudziestym roku wyszła za mąż za kamerdynera z pałacu Chigich, który był człowiekiem uczciwym, ale w pożyciu trudnym. Mimo to życie rodzinne oraz wychowanie siedmiorga dzieci doskonale potrafiła łączyć z nieustannymi aktami wyrzeczenia i pokuty, miłosierdzia i pobożnością. Udarowana niezwykłymi darami, m.in. znała z wizji przebieg bitwy pod Ostrołęką. Przyjaźnili się z nią tacy mężowie jak Wincenty Pallotti, Kasper del Bufalo, Wincenty Strambi i inni. Zmarła w przewidzianym przez siebie dniu w r. 1837. Beatyfikował ją w r. 1920 Benedykt XV.