admin

Od zarania wieków nurtuje człowieka pytanie: jak jest tam, dokąd wszyscy zmierzają, ale jeszcze nikt stamtąd nie wrócił, by zdać relację (niestety wskrzeszony przez Jezusa Łazarz nic nie opowiedział [por. J 11,1nn.]). Stąd też w zależności od religii i kultury, człowiek tworzy sobie obrazy pozagrobowej rzeczywistości i według różnych mitów i tradycji przygotowuje się do podjęcia tej najważniejszej wyprawy swego życia.

Wyposażenie na drogę

            W mitologii greckiej władcą królestwa zmarłych był Charon (Χάρων – [Chárōn]) – bóg umierających i konających, Duch świata podziemnego, syn Erenu i Nyks. Był przewoźnikiem dusz zmarłych przez mityczną rzekę Styks (w innych wersjach mitu Styks nazywał się Acheron i czasem był jeziorem lub bagnem, co wynikało z tego, że poszczególne polis  [państwa-miasta] starożytnej Grecji różniły się nieco kulturą).

W zasadzie płaszcz i krzyż kojarzą się jednoznacznie z zakonem krzyżackim i poza tą analogią być może trudno dostrzec jakąkolwiek inną. Spróbujmy jednak uchwycić jedną z wielu „złotych nici”, które łączą wielość osób, wydarzeń i symboli Starego Testamentu z obrazami zapisanymi w Ewangelii.

Płaszcz i jego frędzle

W zrozumienie sensu dzisiejszej katechezy wprowadzają nas dwa fragmenty Starego Testamentu: „Zrobisz sobie frędzle (hebr. cicit) na czterech rogach płaszcza, którym się okrywasz” (Pwt 22,12) oraz „I mówił znowu Pan do Mojżesza: «Powiedz Izraelitom, niech sobie zrobią frędzle na krajach swoich szat, oni i ich potomstwo, i do każdej frędzli użyją sznurka z fioletowej purpury. Dla was będą te frędzle, a gdy na nie spojrzycie, przypomnicie sobie wszystkie przykazania Pana, aby je wypełnić – a nie pójdziecie za żądzami swego serca i oczu, przez które plamiliście się niewiernością – byście w ten sposób o wszystkich moich przykazaniach pamiętali, pełnili je i tak byli świętymi wobec swojego Boga. Jam jest Pan, Bóg wasz, który was wyprowadził z ziemi egipskiej, aby być waszym Bogiem. Jam jest Pan, wasz Bóg»” (Lb 15,37-41). Żydzi zwyczajowo podczas ostatniej części odmawianej rano modlitwy Shema, w której jest mowa o przykazaniu cicit, trzy razy dotykali oczu frędzlami i całowali je. To znaczy, że modlący się dotykał i całował Boże przykazania. On nie całował frędzli – on całował Boże przykazania.

Przykazanie o noszeniu cicit miało pomóc Żydom w pamiętaniu o wszystkich pozostałych przykazaniach, bowiem wiara w Boga realizuje się w czynach człowieka, a czyny często ulegają impulsom oczu i serca.